(in Polish) Komunikacja alternatywna i wspomagająca cz.I

Pojęcie komunikacji (nadawca-odbiorca-komunikat)

Rozwój mowy dziecka (wpływ niepełnosprawności na etapy rozwoju mowy).

Funkcje mowy i języka.

Kompetencja językowa i komunikacyjna.

Partnerzy komunikacji.

Zastępcze metody komunikacji.

Użytkownicy wspomagających i alternatywnych metod komunikacji (AAC)

Omówienie wybranych metod AAC: Meoda Blissa, piktogramy, Makaton, PCS, SJM, PJM, Fonogesty, daktylografia,

Pomoce komunikacyjne (tablice komunikacyjne, systemy wspomagające).

Diagnoza kompetencji komunikacyjnych.

Dziecko niemówiące w szkole - budzenie świadomości indywidualizacji doboru metod komunikacji alternatywnej i wspomagającej do możliwości psychofizycznych uczniów z zaburzeniami porozumiewania się.

Błeszyński J.J. (red.) Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, IMPULS, Kraków 2009

Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;

Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;

Warrick A., Porozumiewanie się bez słów., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 1999;

Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin

Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań

Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin

Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3

Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;

Styczek I.; Logopedia.; Warszawa 1980;

Biuletyny Stowarzyszenia “Mówić bez Słów”

Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków

Słuchacz zna metody terapii wspomagających proces usuwania zaburzeń mowy.

Słuchacz potrafi umiejętnie nawiązać kontakt z osobą poddaną terapii i

jego rodzicami/opiekunami

Słuchacz rozwija empatię i wrażliwość na problemy swoich pacjentów i

innych osób dotkniętych zaburzeniami mowy.

Słuchacz kształci swoje kompetencje komunikacyjne.

Słuchacz posiada wiedzę pedagogiczną na temat rozwoju mowy, miejsca komunikacji w codziennym życiu człowieka z niepełnosprawnością

Posiada podstawową wiedzę pedagogiczną na temat alternatywnych metod komunikowania się podczas działalności pedagogicznej (dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej), terapeutycznej, rehabilitacyjnej w odniesieniu do osób niepełnosprawnych, ich prawidłowości i zakłóceń.

Potrafi wyjaśnić podstawowe pojęcia związane z komunikacją alternatywną i wspomagającą.

Posiada podstawową, uporządkowaną wiedzę na temat sposobów pracy z dzieckiem nie posługującym się mową werbalną.

Zna wybrane systemy AAC, potrafi omówić ich specyfikę, wie jakie aspekty obejmuje diagnoza kompetencji komunikacyjnych dziecka z zaburzeniami komunikacji. Ma wiedzę dotyczącą edukacji uczniów z

zaburzeniami komunikacji. Wie jakiego wsparcia wymagają uczniowie oraz do kogo powinien skierować rodziców dziecka z zaburzeniami w komunikacji.

Ma świadomość konieczności stałego zdobywania i poszerzania wiedzy dotyczącej wprowadzania i stosowania różnych form komunikacji alternatywnej i wspomagającej

Jest zdolny do konstruktywnego komunikowania się z osobami będącymi i niebędącymi specjalistami w tej dziedzinie