Social Inclusion

Studenci wraz z wykładowcą analizują pojęcia inkluzji i ekskluzji społecznej, wskazując na mechanizmy ich przyczyn i konsekwencji. Potrafią opisać przykłady edukacji inkluzyjnej, w oparciu o realne przypadki jak i koncepcje autorskie. Inkluzyjny tryb zajęć – włączający każdego studenta w ich przygotowanie i prowadzenie, symbolicznie ugruntowuje w świadomości studenta znaczenie integracji społecznej, jak i sposoby na upodmiotowienie uczestników życia społecznego.

B. D. Gołębniak i M. Pachowicz (red.), Ku Inkluzji społeczno-kulturowej w szkole, Collegium Da Vinci, Poznań, 2018

A. Fidelus (2011), Metodyka pracy ze skazanymi. W stronę resocjalizacji inkluzyjnej. w: Probacja, nr 2

K. Barłóg, Inkluzja społeczna, edukacyjna a problemy młodych osób z ograniczeniami sprawności, w: Lubelski Rocznik Pedagogiczny, 2017, UW, T. XXXVI, z. 2

P. Chomczyński, Infrastrukturalne uwarunkowania i rezultaty kontroli sprawowanej przez personel wobec wychowanków zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich, w: Kultura i Społeczeństwo, 2016, nr 3 pt. Trudne relacje, PAN, Warszawa

B. Bojko-Kulpa, A. Lewicka-Zelent, Na finiszu Nowej Drogi. „Nowa Droga- innowacyjny model współpracy z przedsiębiorcami w zakresie aktywizacji zawodowej i społecznej młodocianych więźniów, Probacja 2014, nr 2

P. Szczepaniak, Inspiracje inkluzji społecznej dla resocjalizacji i penitencjarystyki, w: Profilaktyka Społeczna i Resocjalizacja, 2014, nr 24.

1) Student definiuje własnymi słowami podstawowe terminy i pojęcia z obszaru edukacji inkluzyjnej.

2) Wymienia przykłady udanych projektów edukacyjnych z obszaru inkluzji społecznej i kulturowej.

3) Proponuje autorskie rozwiązania natury inkluzyjnej dotyczące wybranego obszaru społecznego lub kulturowego wykluczenia.

4) Potrafi dokonać obserwacji i interpretacji zjawisk społecznych; analizuje ich powiązania z różnymi obszarami działalności pedagogicznej.

5) Przeprowadza zajęcia eksponujące wybrany przedmiot inkluzji społecznej lub kulturowej, stosując metody problemowe i aktywizujące.

Ocena efektów kształcenia od nr: 1 do 5 zależna jest od poziomu zaangażowania poznawczego i ekspresji opanowanej wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych:

- na ocenę 2 (nast..): nie umie zdefiniować własnymi słowami podstawowych terminów teoretycznych i technik praktycznych;

- na ocenę 3 (dst.): własnymi słowami, poprawnie definiuje do 3 terminów i pojęć teoretycznych i wymienia 1 praktyczny przykład inkluzji społecznej.

- na ocenę 4 (db.): poprawnie definiuje większość poznanych pojęć, potrafi je ze sobą powiązać, znajdując w nich kluczowe zależności i implikacje metodologiczne.

- na ocenę 5 (bdb.): definiuje zaproponowane w trakcie zajęć terminy, koncepcje, nurty teoretyczne na wielu poziomach wzajemnych powiązać i zależności. Podchodzi to tematu interdyscyplinarnie wskazując różne przyczyny analizowanego zjawiska i jego społeczne konsekwencje.

Metody i kryteria oceniania:

Sposób weryfikacji efektów kształcenia (forma sprawdzenia czy EF został osiągnięty), opiera się na następujących metodach:

Na ocenę 5 (bdb):

• ocenianie ciągle aktywności werbalnej podczas warsztatów (dialog z wykładowcą, włączanie się do dyskursu)

• ocenianie przeprowadzenia własnych zajęć

Na ocenę 4 (db):

• pisemna praca zaliczeniowa (esej naukowy - studium przypadku)

• ocenianie prowadzenia znaczącej części zajęć

Na ocenę 3 (dst):

• test konstruktywistyczny

Dominujące metody dydaktyczne dla poszczególnych efektów kształcenia.

(W) - Wiedza: wykład problemowy i konwersatoryjny,

(U) - Umiejętności: prowadzenie prezentacji, moderowanie dyskusji

(K) - Kompetencje społeczne: met. seminaryjna (otwartość na dialog, przygotowanie się do zajęć, estetyka wykonanych prac, formy wypowiedzi i dyskusji, kultura osobista w relacji z wykładowcą i studentami.