Modern art in Europe - lecture

Poziom przedmiotu: podstawowy

Cele przedmiotu:

poznanie plastyki europejskiego manieryzmu i baroku na tle szeroko pojętej historii powszechnej, historii Kościoła i historii kultury epoki nowożytnej; znajomość nurtów, ośrodków, artystów i najważniejszych dzieł, umiejętność rozpoznawania, datowania i atrybuowania dzieł, umiejętność analizy formalnej oraz odczytywania ich warstwy ikonograficznej.

Wymagania wstępne: znajomość przedmiotów wstępnych historii sztuki (terminologia, metodologia, źródła itp.) oraz znajomość historii sztuki europejskiej od starożytności do średniowiecza.

Treści merytoryczne:

Historia plastyki nowożytnej w Europie Zachodniej, ze szczególnym uwzględnieniem malarstwa i rzeźby, począwszy od manieryzmu aż po rokoko, w szerszym kontekście historyczno-filozoficzno-kulturowym. Poszczególne tematy: manieryzm włoski od 2 ćwierci XVI w. do końca XVI w.); malarstwo niderlandzkie XVI wieku (manieryzm italianizujący i nurt rodzimy, Piotr Bruegel), manieryzm francuski , manieryzm niderlandzki i europejski 2 poł. XVI/ XVII w.; Caravaggio i jego włoscy naśladowcy; szkoła bolońska (Carraccio, G. Reni, Domenichino, Guercino), włoskie malarstwo barokowe; Bernini i rzeźba włoska XVII w.; Rubens, van Dyck, Rembrandt, malarstwo holenderskie XVII w. (martwa natura, pejzaż, portret, scena rodzajowa); malarstwo i rzeźba francuskie XVII w.; malarstwo angielskie XVII-XVIII w.; malarstwo hiszpańskie XVI i XVII w. (El Greco, Ribera, Zurbaran, Murillo, Velazquez); rzeźba hiszpańska XVI i XVII w., rokoko francuskie i europejskie, malarstwo włoskie XVIII w.

Metody oceny:

egzamin ustny w semestrze II, obejmujący znajomość materiału objętego wykładami i lekturami oraz jedna pisemna praca semestralna połączone z prezentacją ich treści podczas warsztatów muzealnych.

G. Vasari, Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów, red. K. Estreicher, t. 1-9, M. Rzepińska, Siedem wieków malarstwa europejskiego, Wrocław 1986; Sztuka Świata, t. 6, red. P. Trzeciak, Warszawa 1991, s. 163-361 (tam bibliografia szczegółowa na s. 360-361); t. 7, red. A. Lewicka-Morawska, Warszawa 1994 (tam bibliografia szczegółowa na s. 386-389).

Ma uporządkowaną wiedzę o rozwoju sztuki, obejmującą zaawansowaną terminologię oraz podstawowe metody badawcze historii sztuki.

Ma uporządkowaną wiedzę szczegółową w zakresie sztuki europejskiej od starożytności po czasy współczesne.

Ma podstawową wiedzę o powiązaniach historii sztuki z innymi naukami humanistycznymi, w tym filozofią i literaturą oraz zna powiązania

sztuki z różnymi rodzajami struktur i instytucji społecznych.

Zna i rozumie podstawowe metody analizy i interpretacji dzieł sztuki właściwe dla wybranych tradycji, teorii i szkół badawczych.

Ma świadomość kompleksowych przemian kultury, złożoności i historycznej zmienności jej znaczeń.

Potrafi wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i użytkować informacje dotyczące dzieł sztuki z wykorzystaniem różnych źródeł i sposobów, w tym umie korzystać z zasobów internetowych i komputerowych baz danych instytucji kultury. Potrafi posługiwać się językiem specjalistycznym i stosować właściwą terminologię używaną do opisu i analizy dzieł sztuki.

Posiada podstawowe umiejętności badawcze, obejmujące formułowanie i analizę problemów, dobór metod i narzędzi badawczych, opracowanie i prezentację wyników, w tym posiada podstawowe umiejętności dokonywania analizy obiektów in situ.

Kierując się wskazówkami opiekuna naukowego umie samodzielnie zdobywać wiedzę i rozwijać swoje umiejętności.

Potrafi posługiwać się podstawowymi ujęciami teoretycznymi, paradygmatami badawczymi i pojęciami w historii sztuki.

Potrafi rozpoznać różne rodzaje i typy dzieł sztuki oraz wytwory kultury wizualnej, a także przeprowadzić ich krytyczną analizę i interpretację z zastosowaniem typowych metod, w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego i miejsca w procesie historyczno-kulturowym. Posiada umiejętności rozumienia i analizowania różnorodnych zjawisk sztuki w kontekście społecznym.

Posiada umiejętność merytorycznego argumentowania, z powołaniem się na poglądy badaczy. Umie formułować wnioski.

Potrafi porozumiewać się z wykorzystaniem różnych kanałów i technik komunikacyjnych w stopniu umożliwiającym swobodną konwersację z w języku polskim i obcym na tematy ogólne oraz związane ze studiowaną specjalnością.

Posiada umiejętność konstruowania logicznej wypowiedzi pisemnej i ustnej w języku polskim i obcym, połączonej z poprawnym opracowaniem maszynopisu z aparatem badawczym i prezentacji fotografii dzieł sztuki.

Rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie i konfrontowanie zdobytej wiedzy teoretycznej w praktyce zawodowej.

Potrafi pracować w grupie, przyjmując w niej różne role.

Potrafi odpowiednio określić priorytety służące realizacji określonego zadania.

1 ETCS = 30 godz. - uczestnictwo w wykładach

1 ETCS - praca własna studenta, przygotowanie do egzaminu

Po I sem. - test z pytaniami otwartymi; po II sem - egzamin ustny