Sztuka prowadzenia sporu i debaty publicznej
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | WT-P-P-SP |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Sztuka prowadzenia sporu i debaty publicznej |
Jednostka: | Wydział Teologiczny |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | (brak danych) |
Skrócony opis: |
Poziom przedmiotu: Cele przedmiotu: Student uzyska wiedzę na temat głównych celów i typów dyskusji. Zapozna się z podstawowymi zasadami argumentowania. Nauczy się identyfikować główne chwyty erystyczne (m.in. argumentum ad hominem, argumentum ad ignorantiam, argumentum ad vanitatem) i zabiegi taktyczne stosowane w dyskusjach. Zaznajomi się z metodami analizy fragmentów debat publicznych. Przedstawi własną próbę analizy wybranego fragmentu debaty publicznej. Wymagania wstępne: Student powinien dysponować podstawową wiedzą na temat typowych tematów debat publicznych prowadzonych aktualnie w mediach. Powinien formułować myśli w sposób jasny, wypowiadać się w sposób uporządkowany oraz uzasadniać zajmowane stanowisko. |
Pełny opis: |
Treści merytoryczne: 1. Pojęcie i typy dyskusji. 2. Zasady argumentowania. 3. Erystyka jako sztuka prowadzenia sporów. 4. Chwyty erystyczne. 5. Zabiegi taktyczne w dyskusji 6. Charakterystyka debat publicznych: typy debat, struktura debaty, prawa i obowiązki uczestników, prawa i obowiązki moderatora, rola publiczności. Metody oceny: Zaliczenie na ocenę udzielane jest na podstawie pracy pisemnej poświęconej analizie i ocenie wybranego fragmentu debaty publicznej (80%) i udziału w dyskusji prowadzonej podczas zajęć (20%). |
Literatura: |
Budzyńska-Daca A., Kwosek J., Erystyka, czyli o sztuce prowadzenia sporów. Komentarze do Schopenhauera, Warszawa 2009. Legutko P., Sztuka debaty, czyli jak się nie dać, Kraków 2009. Marciszewski W., Sztuka dyskutowania, wydanie czwarte, poszerzone o "Sztukę negocjowania", Warszawa 1994. Schopenhauer A., Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2000. Tokarz M., Argumentacja. Perswazja. Manipulacja. Wykłady z teorii komunikacji, Gdańsk 2006. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.