(in Polish) Dziedzictwo biblijnej wiary, nadzei i miłości

Zagadnienie cnót bardzo żywo obecne w starożytnej myśli greckiej, a później i helleńskiej oraz oczywiście rzymskiej. To zagadnienie wybitnie filozoficzne, a zdecydowanie mniej znaczące w kategoriach etycznych. Nie można pominąć także wpływów kultur Bliskiego Wschodu. Ten świat przekazał pewne dziedzictwo, które stało się fundamentem dla wielu późniejszych refleksji. Jest to czas jeszcze mało rozeznany w badaniach wokół tematyki cnót; wiary, nadziei i miłości.

Dziedzictwo Starego Testamentu ma w sobie pewne propozycje dotyczące koncepcji cnoty, a w tym wiary, nadziei i miłości. Widać także spotkanie tych dziedzictw, tj. starożytności i przesłania Starego Przymierza. Specyfika spotkania tekstów hebrajskich oraz greckich ukazuje wyjątkowe miejsce w tamtejszej kulturze dla tych trzech cnót.

Nowy Testament przynosi faktycznie nowe spojrzenie na całe zagadnienie cnoty, a zwłaszcza wiary, nadziei i miłości. To m.in. kwestie dwumianów i słynnej triady

Treści tematyczne:

1. Etyka starożytnej Grecji;

2. Etyka starożytnego Rzymu;

3. Cnoty w świecie helleńskim i rzymskim;

4. Wiara, nadzieja i miłość w kulturze starożytnej;

5. Wiara w Starym Testamencie;

6. Stary Testament o nadziei;

7. Sens miłości w Starym Testamencie;

8. Spotkanie starożytnego świata pogańskiego z judaizmem;

9. Kultura i dziedzictwo w czasach międzytestamentalnych;

10. Koncepcja cnoty w Nowym Testamencie;

11. Wizja wiary w Nowym Testamencie;

12. Nowe Przymierze o nadziei;

13. Miłość jako centralna cnota Nowego Testamentu;

14. Dwumiany fides-spes;

15. Dwumiany spes-caritas;

16. Dwumiany fides-caritas;

17. Fenomen triady cnót teologalnych;

18. Pawłowy Hymn o miłości

19. Dziedzictwo biblijne wiary, nadziei i miłości.

Franciszek, Encyklika "Lumen fidei". Citta del Vaticano 2013;

C. Romanus, Le virtu. Milano 1994;

J. Alfaro, Fides, spec, caritas. Adnotationes in tractatum de virtutibis theologicis. Romae 1968;

A. F. Dziuba, Dynamika wiary. Częstochowa 1997; R. Guardini, Virtu. Temi e prospettive della vita morale, Brescia 1972;

G. Quadrio, Trattato su "le virtu", Monteortone 1966;

H. Langkammer, Wiara w Nowym Testamencie, "Roczniki Teologiczno-Kanoniczne" 22:1972, z. 3, s. 23-31;

G. Lafon, Croire, esperer, aimer. Approchches de la raison religieus, Paris 1983,

G. Abba, Felicita, vita buona e virtu. Saggio di filosofia morale, Roma 1989;

W. Polak, Życie w Chrystusie. Teologiczny wymiar życia moralnego. Gniezno 1997;

J. Ratzinger. Guardare Cristo. Esercizi di fede, speranza e carita, Milano 1989;

Benedykt XVI, Encyklika "Spe salvi", Citta del Vaticano 2007;

A. McIntyre, Dziedzictwo cnoty. Studium z teorii moralności, Warszawa 1996;

J. Alfaro, Fides in terminologia biblica. "Gregorianum" 42:1961, s. 463-504;

H. Langkammer. Pojęcie wiary w Starym Testamencie. "Roczniki Teologiczno-Kanoniczne" 21:1974, z. 3, s. 75-80;

D. Mieth, Die neuen Tugenden. Ein ethischer Entwurf. Dusseldorf 1984;

Benedykt XVI. Encyklika "Deus caritas este". Citta del Vaticano 2005.

Na płaszczyźnie wiedzy student:

rozpoznaje treści kulturotwórcze i dziedzictwo wiary, nadziei i miłości;

klasyfikuje różne propozycje, prądy, ideologie i interpretacje oraz autorów tematyki cnót wiary, nadziei i miłości w Starym i Nowym Testamencie.

Na płaszczyźnie umiejętności student:

analizuje treści pojęć: wiara, nadzieja i miłość oraz ich odniesienie do dziedzictwa w kręgu Starego i Nowego Testamentu;

klasyfikuje różne propozycje analizy poznawanego dziedzictwa wiary, nadziei i miłości w przekazie Starego i Nowego Przymierza.

Na płaszczyźnie kompetencji student:

jest wrażliwy na różne propozycje kulturotwórcze w kwestii wiary, nadziei i miłości w Starym i Nowym Testamencie;

jest zdolny do rozmowy na temat cnót wiary, nadziei i miłości w aspekcie etyczno-moralnym, kulturotwórczym z jednoczesnym odniesieniem do fenomenu dziedzictwa.

Metod:

Egzamin ustny.

Udział:

Ze względu na charakter tych zajęć, obecność i udział są kluczowe dla efektywnego uczenia się;

Nieobecności będą miały wpływ na ocenę końcową.

Konstruktywne uczestnictwo i zaangażowanie w zajęcia zostaną uwzględnione pozytywnie w ostatecznej ocenie.

Składniki oceny końcowej:

Na ocenę końcową podsumowującą składa się:

Zaangażowanie oraz sposób dyskusji na wykładach;

Ocena z egzaminu ustnego.

Nie dotyczy