Homiletyka szczegółowa

podstawowy

TD_W6

TD_W10

TD_U04

TD_U6

TD_K03

Homiletyka szczegółowa zajmuje się różnymi rodzajami jednostek przepowiadania, które dzieli się ze względu na ich istotę i formę, związek z liturgią i celebracją sakramentów, rokiem liturgicznym, rodzajem słuchaczy, okoliczności, głoszoną treść, seryjność, sposobem komunikacji. W ramach zajęć studenci poznają zasady tworzenia poszczególnych jednostek przepowiadania, które później wykorzystują na ćwiczeniach przy ich tworzeniu, a następnie wygłaszaniu.

1. Homilia, kazanie i konferencja jako podstawowe jednostki przepowiadania.

2. Homilie wygłaszane podczas sprawowania Eucharystii.

3.4. Homilie wygłaszane podczas sprawowania innych sakramentów: chrzest, małżeństwo, pokuta i pojednanie, namaszczenie chorych.

5. Przepowiadanie pogrzebowe.

6.7. Przepowiadanie okolicznościowe: maryjne, hagiograficzne, patriotyczne, odpustowe, prymicyjne, jubileuszowe.

8. Kazania pasyjne i nowennowe.

9.10. Rekolekcje i misje.

11. Przepowiadanie dla dzieci.

12. Przepowiadanie dla młodzieży.

13. Przepowiadanie dla osób chorych i starszych.

14.15. Przepowiadanie medialne.

Literatura:

Adamczyk J., Wybrane formy przepowiadania słowa Bożego w parafii (kan. 770), „Analectea Cracoviensia” 50(2018), s. 239-254.

Bałoniak A. (red.), Szkolne rekolekcje wielkopostne. Teoria i praktyka, Poznań 2009.

Chmielewski M., Rekolekcje w ujęciu Gerarda Siwka CSsR, „Studia Redemptorysowskie” 17(2019), s. 137-158.

Dyk S., Mistagogiczna funkcja homilii pokutnej, „Przegląd Homiletyczny” 12(2008), s. 111–117.

Janiga S., Chmielewski M., rekolekcje szkolne w polskiej praktyce katechetycznej, „Biuletyn Edukacji Medialnej KUL” 1(2013), s. 5-21.

Kalbarczyk A., Celebracja homilii w kontekście celebracji Eucharystii i niedzieli, „Colloquia Theologica Ottoniana” 1(2012), s. 63–80.

Kalbarczyk A., Egzystencjalny, personalny i eklezjalny wymiar homilii pogrzebowej, „Przegląd

Homiletyczny” 15(2011), s. 135–147;

Kalbarczyk A., Głoszenie słowa Bożego w ramach sakramentu pokuty i pojednania, w: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2014/2015, red. S. Stułkowski, Poznań 2014, s. 253–268.

Klimski W., Eschatologia na ambonie. Kazania i wiara Polaków w rzeczy ostateczne, Kraków 2018.

Kudasiewicz J., Homilia w czasie udzielania sakramentu bierzmowania. Uwagi biblijno-pastoralne, „Przegląd Homiletyczny” 10(2006), s. 61-70.

Lewandowski T., Chrystocentryzm maryjny w przepowiadaniu, w: H. Sławiński (red.), Głosimy Pana Jezusa. Treść przepowiadania, Kraków 2017, s. 237-260.

Makowski A., Wykorzystanie technologii audiowizualnych w przepowiadaniu słowa Bożego, „Biuletyn Edukacji Medialnej KUL” 2(2017), s. 42-58.

Mokrzycki B., Teologiczna i homiletyczno-katechetyczna treść nowych obrzędów sakraemntu małżeństwa. Liturgia słowa podczas sprawowania sakramentu małżeństwa, w: Tenże, Kościół w świętości, Warszawa 1984, s. 299-328.

Mokrzycki B., Zagadnienie homilii podczas chrztu dzieci, w: Tenże, Droga chrześcijańskiego wtajemniczenia, Warszawa 1983, s. 274-282.

Panuś K., Chrystocentryczne przepowiadanie hagiograficzne, w: H. Sławiński (red.), Głosimy Pana Jezusa. Treść przepowiadania, Kraków 2017, s. 261-280.

Przyczyna W., Blaski i cienie rekolekcji szkolnych, „Homo Dei” 74(2004), s. 25-35.

Rydz E. Psychologiczne podstawy kształtowania się religijności dzieci w wieku przedszkolnym, „Przegląd Homiletyczny” 7(2003), s. 213-226.

Rydz E., Psychologiczne podstawy kształtowania się religijności dziecka w wieku młodszym szkolnym, „Przegląd Homiletyczny” 8(2004), s. 153-162.

Rydz E., Psychologiczne podstawy kształtowania się religijności młodzieży w wieku od 18 do 24 lat, „Przegląd Homiletyczny” 10(2004), s. 117-129.

Siwek G., Homilia chrzcielna, „Przegląd Homiletyczny” 9(2005), s. 107-119.

Siwek G., Misje ludowe w teorii i praktyce Kościoła, Kraków 1999.

Siwek G., Przepowiadanie słowa Bożego, w: R. Kamiński (red.), Teologia pastoralna szczegółowa, t. 2, Lublin 2002, s. 131-179.

Siwek G., Rekolekcje wczoraj i dziś, Kraków 2011.

Szewczyk L., Kaznodziejski przekaz treści o cierpieniu, w: A. Bartoszek (red.), W poszukiwaniu sensu cierpienia, Dialog interdyscplinarny, Katowice 2006, s. 207-217.

Twardy J., Homilia do chorych, „Przegląd homiletyczny” 13(2009), s. 113-127.

Wiszowaty E., Homilia dla dzieci jako współczesne wyzwanie duszpasterskie, „Teologia Praktyczna”, 2006, t. 17, s. 119-131.

Wiszowaty E., Zellma A., Patriotyzm jako wartość w przepowiadaniu homilijnym i katechetycznym-kontekst Polski, „Studia Nauk Teologicznych” 2018, t. 13, s. 215-229.

WIEDZA

EK nr 1.

Student „charakteryzuje zasady tworzenia i wygłaszania różnych rodzajów jednostek przepowiadania z uwzględnieniem okoliczności, wyzwań współczesności i potrzeb różnych grup odbiorców”.

Ndst (2): nie potrafi podać zasad tworzenia i wygłaszania różnych rodzajów jednostek przepowiadania z uwzględnieniem okoliczności, wyzwań współczesności i potrzeb różnych grup odbiorców;

Dst (3): potrafi poprawnie podać ogólne zasad tworzenia i wygłaszania różnych rodzajów jednostek przepowiadania z uwzględnieniem okoliczności, wyzwań współczesności i potrzeb różnych grup odbiorców;

Db (4): ogólnie wyjaśnia zasady tworzenia i wygłaszania różnych rodzajów jednostek przepowiadania z uwzględnieniem okoliczności, wyzwań współczesności i potrzeb różnych grup odbiorców, ilustrując je konkretnymi przykładami;

Bdb (5): szczegółowo wyjaśnia zasady tworzenia i wygłaszania różnych rodzajów jednostek przepowiadania z uwzględnieniem okoliczności, wyzwań współczesności i potrzeb różnych grup odbiorców, ilustrując je konkretnymi przykładami, wskazując na błędy i proponując konkretne zmiany.

EK nr 2.

Student „charakteryzuje zasady dydaktyki odnośnie przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców”.

Ndst (2): nie potrafi podać zasad dydaktyki odnośnie przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców;

Dst (3): potrafi poprawnie podać ogólne zasady dydaktyki odnośnie przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców;

Db (4): ogólnie wyjaśnia zasady dydaktyki odnośnie przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców, ilustrując je konkretnymi przykładami;

Bdb (5): szczegółowo wyjaśnia zasady dydaktyki odnośnie przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców, ilustrując je konkretnymi przykładami, wskazując na błędy i proponując konkretne zmiany.

UMIEJĘTNOŚCI

EK nr 3.

Student „poprawnie dobiera źródła dla swoich badań, sięgając do publikowanych pomocy homiletycznych zawierających przykłady różnych jednostek przepowiadania, dokonując ich analizy i oceny, poddając krytycznemu osądowi w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych Kościoła”.

Ndst (2): nie potrafi właściwie dobrać źródeł dla swoich badań w kontekście publikowanych pomocy homiletycznych zawierających przykłady różnych jednostek przepowiadania;

Dst (3): potrafi dobrać źródła zawierające przykłady różnych jednostek przepowiadania i dokonać ich krytycznej analizy i oceny w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych Kościoła;

Db (4): potrafi dobrać źródła zawierające przykłady różnych jednostek przepowiadania i podejść do nich krytycznie w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych i „znaków czasu”;

Bdb (5): potrafi dobrać wielorakie źródła zawierające przykłady różnych jednostek przepowiadania i podejść do nich krytycznie w perspektywie wskazań dokumentów homiletycznych i „znaków czasu”, proponując konkretne zmiany.

EK nr 4.

Student „proponuje badania interdyscyplinarne, w ramach których wykorzystuje wiedzę i umiejętności z innych dziedzin nauki do rozwiązywania problemów homiletycznych odnośnie praktyki przepowiadania”.

Ndst (2): nie potrafi zaproponować badań interdyscyplinarnych, w ramach których wykorzysta wiedzę i umiejętności z innych dziedzin nauki do rozwiązywania problemów homiletycznych odnośnie praktyki przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców;

Dst (3): ogólnie potrafi zaproponować kierunek badań interdyscyplinarnych, w ramach których wykorzysta wiedzę i umiejętności z innych dziedzin nauki do rozwiązywania problemów homiletycznych odnośnie praktyki przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców;

Db (4): szczegółowo potrafi zaproponować kierunek badań interdyscyplinarnych, w ramach których wykorzysta wiedzę i umiejętności z innych dziedzin nauki do rozwiązywania problemów homiletycznych odnośnie praktyki przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców;

Bdb (5): potrafi zaproponować całościową strategię badań interdyscyplinarnych, w ramach których wykorzysta wiedzę i umiejętności z innych dziedzin nauki do rozwiązywania problemów homiletycznych odnośnie praktyki przepowiadania do poszczególnych grup odbiorców, z uwzględnieniem ich potrzeb oraz odczytania „znaków czasu”.

KOMPETENCJE

EK nr 5.

Student „zachowuje ostrożność i krytycyzm odnośnie do własnej refleksji homiletycznej i praktyki przepowiadania, nieustannie ją weryfikując i udoskonalając”.

Ndst (2): nie potrafi podejść krytycznie do własnej refleksji homiletycznej i praktyki przepowiadania;

Dst (3): ogólnie potrafi podejść krytycznie do własnej refleksji homiletycznej i praktyki przepowiadania;

Db (4): ogólnie potrafi podejść krytycznie do własnej refleksji homiletycznej i praktyki przepowiadania, odnosząc ją do wskazań Magisterium i obowiązujących zasad;

Bdb (5): szczegółowo potrafi podejść krytycznie do własnej refleksji homiletycznej i praktyki przepowiadania, krytycznie ją weryfikując w świetle wskazań Magisterium i obowiązujących zasad oraz proponując konkretne zmiany.

Metoda weryfikacji efektów kształcenia: egzamin końcowy.

Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest obowiązkowa, aktywna i twórcza obecność w prowadzonych zajęciach oraz egzamin ustny obejmujący znajomość lektur i treści wykładu.