Bioindykacja jako narzędzie oceny stanu środowiska WF-OB-BIND
Wykład (WYK)
Semestr zimowy 2020/21
Informacje o zajęciach (wspólne dla wszystkich grup)
| Liczba godzin: | 30 | ||
| Limit miejsc: | 25 | ||
| Zaliczenie: | Zaliczenie na ocenę | ||
| Literatura: |
Dynowska M., Ciecierska H., (red.) Biologiczne metody oceny stanu środowiska, Tom I, Ekosystemy lądowe Podręcznik metodyczny, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, 2013. Ciecierska H., Dynowska M. (red.) Biologiczne metody oceny stanu środowiska, Tom II, Ekosystemy wodne Podręcznik metodyczny, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, 2013. Zimny H. Ekologiczna ocena stanu środowiska: bioindykacja i biomonitoring. ARW Grzegorczyk, Warszawa, 2006. Wysocki C., Sikorski P. Fitosocjologia stosowana. Wyd. SGGW, 449 str. 2002. Zimny H. Ekologia ogólna. ARW Grzegorczyk, Warszawa, 217 str. 2002. Roo-Zielińska E. Fitoindykacja jako narzędzie oceny środowiska fizycznogeograficznego. Podstawy teoretyczne i analiza porównawcza stosowanych metod. Prace geograficzne 199. IGiPZ PAN, Warszawa, 2004. Zarzycki K., Trzcińska-Tacik H., Różański W., Szeląg Z., Wołek J., Korzeniak U. Ekologiczne liczby wskaźnikowe roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN, Kraków, 2002. Krawczyk J., Letachowicz B., Klink A., Krawczyk A. Wykorzystanie wybranych gatunkow roślin i porostów do oceny zanieczyszczenia środowiska metalami ciężkimi. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 501, 227-234. 2004 Chudzicka E., Skibińska E. Monitoring and role of terrestrial invertebrates in bioindicatory evaluation of environment condition and changes. Memorabilia Zool. 51: 3-12. 1998. Paoletti M.G. Invertebrate biodiversity as bioindicators of sustainable landscapes: practical use of invertebrates to assess sustainable land use. Elsevier, 446 str. 1999. Jankowski W. Zastosowanie bioindykacji w praktyce monitoringu środowiska na przykładzie północno - wschodniej Polski, Państwowa Inspekcja Ochrony Środowiska, Biblioteka Monitoringu Środowiska, Warszawa, 1994. Fałtynowicz W. Wykorzystanie porostów do oceny zanieczyszczeń powietrza. Centrum Edukacji Ekologicznej Wsi, Krosno,1997. |
||
| Efekty uczenia się: |
WIEDZA EK1 - student potrafi zdefiniować podstawowe pojęcia: bioindykacja, bioindykator, ocena jakości środowiska EK2 - student charakteryzuje wpływ różnych czynników abiotycznych na organizmy EK3 - student orientuje się w tematyce tolerancji ekologicznej i bioindykacyjnej roli organizmów żywych EK4 - student wymienia bioindykatory z różnych grup taksonomicznych roślin i zwierząt EK5 - wskazuje na powiązania badań bioindykacyjnych z innymi metodami oceny stanu środowiska UMIEJĘTNOŚCI EK6 - student posiada umiejętność pozyskiwania danych o środowisku naturalnym i przekształconym w oparciu o różne źródła informacji. EK7 - analizuje relacje między organizmami żywymi a środowiskiem nieożywionym EK8 - dobiera odpowiednich bioindykatorów i uzasadnia ich zastosowania do oceny stanu środowiska w konkretnej sytuacji KOMPETENCJE EK 9 - wykazuje postawę proekologiczną w życiu codziennym EK10 - postrzega relacje pomiędzy organizmami żywymi a środowiskiem nieożywionym EK11 - wykazuje się aktywnością badawczą w poszukiwaniu przyczyn problemów ekologicznych, EK12 - student potrafi efektywnie pracować indywidualne lub współdziałać w zespole, pełniąc w nim różne role EK13 – pełni rolę moderatora dyskusji i/lub bierze udział w dyskusjach, formułując własne wypowiedzi oraz konstruktywne uwagi krytyczne |
||
| Metody i kryteria oceniania: |
Ocena końcowa na podstawie: - oceny z końcowego testu sprawdzającego w sesji egzaminacyjnej z całego zakresu tematycznego wykładu (70%) - oceny z aktywności podczas zorganizowanych dyskusji na wcześniej zadane przez prowadzącego tematy (30%) Ocena na podstawie punktów: 60-64 – 3 65-69 – 3.5 70-79 – 4 80-89 – 4.5 Powyżej 90 – 5 Zajęcia zdalne, synchroniczne, prowadzone poprzez platformę TEAMS |
||
| Zakres tematów: |
Treść programowa 1. Tolerancja organizmów na działanie czynników środowiskowych. Zasada tolerancji ekologicznej. 2. Zakres tolerancji w stosunku do różnych czynników abiotycznych. Współzależności biotyczne a ich skutki ekologiczne. 3. Definicja bioindykacji. Cechy dobrego bioindykatora. Klasyfikacja bioindykatorów. 4. Stosowanie metod bioindykacyjnych w ocenie stanu środowiska zarówno w warunkach naturalnych przekształceń jak i w warunkach oddziaływań antropogenicznych. 5. Glony, porosty i mchy jako indykatory zanieczyszczeń środowiska. 6. Bioindykacyjne znaczenie bezkręgowców glebowych (nicienie, roztocze, dżdżownice) 7. Owady jako biowskaźniki 8. Ryby jako biowskaźniki. 9. Płazy jako biowskaźniki. 10. Gady jako biowskaźniki. 11. Ptaki jako wskaźniki zmian środowiska. 12. Rośliny jako bioindykatory. 13. Zastosowanie bioindykatorów w ocenie stopnia zanieczyszczenia powietrza. 14. Zastosowanie bioindykatorów w ocenie stopnia zanieczyszczenia wód. Wskaźniki biologiczne czystości i natlenienia wód. 15. Zastosowanie bioindykatorów w ocenie stopnia zanieczyszczenia gleb |
||
| Metody dydaktyczne: |
prezentacje multimedialne dyskusje e-learning - artykuły naukowe i artykuły naukowo-popularne quizy |
||
Grupy zajęciowe
| Grupa | Termin(y) | Prowadzący |
Miejsca  |
Akcje |
|---|---|---|---|---|
| 1 |
każda środa, 11:30 - 13:00,
sala e-learning |
Krassimira Ilieva-Makulec | 9/25 |
szczegóły |
|
Wszystkie zajęcia odbywają się w budynku: e-learning |
||||
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.