Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie - Centralny System Uwierzytelniania
Strona główna

Bioindykacja jako narzędzie oceny stanu środowiska WF-OB-BIND
Wykład (WYK) Semestr zimowy 2022/23

Informacje o zajęciach (wspólne dla wszystkich grup)

Liczba godzin: 30
Limit miejsc: 25
Zaliczenie: Zaliczenie na ocenę
Literatura:

Dynowska M., Ciecierska H., (red.) Biologiczne metody oceny stanu środowiska, Tom I, Ekosystemy lądowe Podręcznik metodyczny, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, 2013.

Ciecierska H., Dynowska M. (red.) Biologiczne metody oceny stanu środowiska, Tom II, Ekosystemy wodne Podręcznik metodyczny, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, 2013.

Zimny H. Ekologiczna ocena stanu środowiska: bioindykacja i biomonitoring. ARW Grzegorczyk, Warszawa, 2006.

Wysocki C., Sikorski P. Fitosocjologia stosowana. Wyd. SGGW, 449 str. 2002.

Zimny H. Ekologia ogólna. ARW Grzegorczyk, Warszawa, 217 str. 2002.

Roo-Zielińska E. Fitoindykacja jako narzędzie oceny środowiska fizycznogeograficznego. Podstawy teoretyczne i analiza porównawcza stosowanych metod. Prace geograficzne 199. IGiPZ PAN, Warszawa, 2004.

Zarzycki K., Trzcińska-Tacik H., Różański W., Szeląg Z., Wołek J., Korzeniak U. Ekologiczne liczby wskaźnikowe roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN, Kraków, 2002.

Krawczyk J., Letachowicz B., Klink A., Krawczyk A. Wykorzystanie wybranych gatunkow roślin i porostów do oceny zanieczyszczenia środowiska metalami ciężkimi. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 501, 227-234. 2004

Chudzicka E., Skibińska E. Monitoring and role of terrestrial invertebrates in bioindicatory evaluation of environment condition and changes. Memorabilia Zool.

51: 3-12. 1998.

Paoletti M.G. Invertebrate biodiversity as bioindicators of sustainable landscapes: practical use of invertebrates to assess sustainable land use. Elsevier, 446 str. 1999.

Jankowski W. Zastosowanie bioindykacji w praktyce monitoringu środowiska na przykładzie północno - wschodniej Polski, Państwowa Inspekcja Ochrony Środowiska, Biblioteka Monitoringu Środowiska, Warszawa, 1994.

Fałtynowicz W. Wykorzystanie porostów do oceny zanieczyszczeń powietrza. Centrum Edukacji Ekologicznej Wsi, Krosno,1997.

Efekty uczenia się:

WIEDZA

EK1 - student potrafi zdefiniować podstawowe pojęcia: bioindykacja, bioindykator, ocena jakości środowiska

EK2 - student charakteryzuje wpływ różnych czynników abiotycznych na organizmy

EK3 - student orientuje się w tematyce tolerancji ekologicznej i bioindykacyjnej roli organizmów żywych

EK4 - student wymienia bioindykatory z różnych grup taksonomicznych roślin i zwierząt

EK5 - wskazuje na powiązania badań bioindykacyjnych z innymi metodami oceny stanu środowiska

UMIEJĘTNOŚCI

EK6 - student posiada umiejętność pozyskiwania danych o środowisku naturalnym i przekształconym w oparciu o różne źródła informacji.

EK7 - analizuje relacje między organizmami żywymi a środowiskiem nieożywionym

EK8 - dobiera odpowiednich bioindykatorów i uzasadnia ich zastosowania do oceny stanu środowiska w konkretnej sytuacji

KOMPETENCJE

EK 9 - wykazuje postawę proekologiczną w życiu codziennym

EK10 - postrzega relacje pomiędzy organizmami żywymi a środowiskiem nieożywionym

EK11 - wykazuje się aktywnością badawczą w poszukiwaniu przyczyn problemów ekologicznych,

EK12 - student potrafi efektywnie pracować indywidualne lub współdziałać w zespole, pełniąc w nim różne role

EK13 – pełni rolę moderatora dyskusji i/lub bierze udział w dyskusjach, formułując własne wypowiedzi oraz konstruktywne uwagi krytyczne

ECTS [1 ECTS = 30(25) godz.]:

udział w zajęciach: 30 godz.

przygotowanie się do dyskusji na wcześniej zadane tematy: 10 godz.

przygotowanie do egzaminu końcowego:20 godz.

[60/30(25)= 2 ]liczba ECTS: 2

Metody i kryteria oceniania:

Ocena końcowa na podstawie:

- oceny z końcowego testu sprawdzającego w sesji egzaminacyjnej z całego zakresu tematycznego wykładu (70%)

- oceny z aktywności podczas zorganizowanych dyskusji na wcześniej zadane przez prowadzącego tematy (30%)

Ocena na podstawie sumarycznej liczby punktów (max. 100 pkt):

60-64 – 3

65-69 – 3.5

70-79 – 4

80-89 – 4.5

Powyżej 90 – 5

Zakres tematów:

Treść programowa

1. Tolerancja organizmów na działanie czynników środowiskowych. Zasada tolerancji ekologicznej.

2. Zakres tolerancji w stosunku do różnych czynników abiotycznych. Współzależności biotyczne a ich skutki ekologiczne.

3. Definicja bioindykacji. Cechy dobrego bioindykatora. Klasyfikacja bioindykatorów.

4. Stosowanie metod bioindykacyjnych w ocenie stanu środowiska zarówno w warunkach naturalnych przekształceń jak i w warunkach oddziaływań antropogenicznych.

5. Glony, porosty i mchy jako indykatory zanieczyszczeń środowiska.

6. Bioindykacyjne znaczenie bezkręgowców glebowych (nicienie, roztocze, dżdżownice)

7. Owady jako biowskaźniki

8. Ryby jako biowskaźniki.

9. Płazy jako biowskaźniki.

10. Gady jako biowskaźniki.

11. Ptaki jako wskaźniki zmian środowiska.

12. Rośliny jako bioindykatory.

13. Zastosowanie bioindykatorów w ocenie stopnia zanieczyszczenia powietrza.

14. Zastosowanie bioindykatorów w ocenie stopnia zanieczyszczenia wód. Wskaźniki biologiczne czystości i natlenienia wód.

15. Zastosowanie bioindykatorów w ocenie stopnia zanieczyszczenia gleb

Metody dydaktyczne:

prezentacje multimedialne

dyskusje

e-learning - artykuły naukowe i artykuły naukowo-popularne

quizy

Grupy zajęciowe

zobacz na planie zajęć

Grupa Termin(y) Prowadzący Miejsca Liczba osób w grupie / limit miejsc Akcje
1 każda środa, 11:30 - 13:00, sala 107
Krassimira Ilieva-Makulec 6/25 szczegóły
Wszystkie zajęcia odbywają się w budynku:
Kampus Wóycickiego Bud. 23
Opisy przedmiotów w USOS i USOSweb są chronione prawem autorskim.
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
ul. Dewajtis 5,
01-815 Warszawa
tel: +48 22 561 88 00 https://uksw.edu.pl
kontakt deklaracja dostępności USOSweb 7.0.2.0-1 (2024-03-12)