Ekofilozofia WF-OB-EKF
Wykład (WYK) Semestr zimowy 2022/23

1. J.M. Dołęga, Z zagadnień metateoretycznych i merytorycznych ekofilozofii, Studia Philosophiae Christianae 32(1996=1, 270-278.

2. A. Papuziński A. (red.), Wprowadzenie do filozoficznych zagadnień ekologii, Bydgoszcz 1999.

3. S. Konstańczak, Wybrane zagadnienia ekofilozofii, Słupsk 2005.

4. Z. Piątek, Ekofilozofia, UJ, Kraków 2008.

5. P. Singer, Jeden świat, Warszawa 2006.

6. H. Jonas, Zasada odpowiedzialności, Kraków 1996.

7. J. Filek, Filozofia odpowiedzialności XX wieku, Znak, Kraków 2003.

8. J. Filek, Ontologizacja odpowiedzialności, Wydawnictwo Baran i Suszyński, Kraków 1996.

9. Dzwonkowska D., Odpowiedzialność za środowisko przyrodnicze w dobie globalizacji, w: H. Ciążela, W. Tyburski, „Odpowiedzialność globalna i edukacja globalna”, APS, Warszawa 2012, ss. 91-100.

10. Dzwonkowska D., Od antropocentryzmu do ontocentryzmu – współczesne propozycje dyskursu praw bytów pozaludzkich, w: Justyna Tymieniecka-Suchanek (red.), „Człowiek w relacji do zwierząt, roślin i maszyn w kulturze. T. I. Aspekt posthumanistyczny i trans humanistyczny”, Wydawnictwo UŚ, Katowice 2014, ss. 91-104.

11. Dzwonkowska D., Problem techniki w społeczeństwie konsumentów, Seminare 35(2014)2, ss. 71-82.

12. Dzwonkowska D., Virtue and vice in environmental discourse, Studia Ecologiae et Bioethicae 11(2013)4, ss. 61-76.

13. Dzwonkowska D., Wady środowiskowe jako etyczne i antropologiczne źródła kryzysu środowiskowego, Studia Ecologiae et Bioethicae 12(2014)1, ss. 73-91.

14. Dzwonkowska D., Kontrowersje wokół inżynierii klimatycznej (geoinżynierii), w: red. M. Małek, K. Serafin, E. Mazurek, „Etyka i technika. Społeczne i etyczne aspekty działalności inżynierskiej”, PWr, Wrocław 2014, 111-118.

15. Dzwonkowska D., Kulturowe i etyczne uwarunkowania relacji człowiek-zwierzę, Wschodni Rocznik Humanistyczny, 11(2015), s. 291-301.

16. Dzwonkowska D., Etyka cnót wobec kryzysu ekologicznego, Przegląd Filozoficzny (2016)2, w druku.

17. Dzwonkowska D., Environmental Ethics in Poland, Journal of Agricultural and Environmnetal Ethics, 2017, DOI 10.1007/s10806-017-9659-6

18. Dzwonkowska D., „Inność zwierzęcia”. Kłopotliwa relacja Homo sapiens z resztą królestwa Animalia, Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II 70(2017)1, ss. 193-206, DOI 10.12887/30-2017-1-117-11.

Wiedza: student wie czym jest dyscyplina ekofilozofii, jak się kształtowała, zna jej główne kierunki.

Umiejętności: student czyta i interpretuje teksty filozoficzne z zakresu ekofilozofii w języku polskim i angielskim. Umie krytycznie ocenić wartość merytoryczną i znaczenie dla myśli ekofilozoficznej informacji znajdowanych w Internecie czy czasopiśmiennictwie naukowym.

Kompetencje: jest otwarty na filozoficzno-etyczną interpretację relacji człowieka i środowiska.

ECTS:

udział w wykładzie - 30

przygotowanie do wykładu i lektura tekstów - 10

przygotowanie do egzaminu - 20

SUMA GODZIN 60 [60 : 30 =2]

LICZBA ECTS - 2

Ocena jest wystawiana na podstawie obecności, aktywności na zajęciach (20%) i oceny z kolokwium końcowego (80%)

Treści programowe:

1. Określenie przedmiotu badań ekofilozofii. Metoda w badaniach ekofilozoficznych.

2. Analiza podstawowej terminologii w ekofilozofii

3. Ekofilozofia a inne dyscypliny filozoficzne.

4. Problematyka typologii ekofilozofii

5. Problematyka antropologiczna w ekofilozofii.

6. Problematyka aksjologiczna w ekofilozofii

7. Główne nurty ekofilozofii: ekofilozofia w ujęciu Henryka Skolimowskiego, ekologia głęboka

8. Główne nurty ekofilozofii: ekofeminizm, ekoteologia

9. Główne nurty ekofilozofii: enwironmentalizm

10. Problematyka etyki środowiskowej

11. Odpowiedzialność jako kategoria filozoficzna

12. Środowiskowy wymiar problematyki odpowiedzialności

13. Szacunek wobec życia

14. Etyczny wymiar zjawiska globalizacji

15. Etyka cnót środowiskowych

Metody oceny: Kolokwium pisemne. Obowiązuje materiał przedstawiony na wykładzie.

Wykład, dyskusja, case study