Przemiany w komunikacji medialnej (media, multimedia, hipermedia) WH-KU-M-I-2-PrzemKom
Konwersatorium (KON) Semestr zimowy 2022/23

Belting H., Antropologia obrazu, Kraków 2007.

Bendyk E, Bunt Sieci, Warszawa 2012.

Bendyk E., Antymatrix. Człowiek w labiryncie sieci, Warszawa 2004.

Bogunia-Borowska, M., Fenomen telewizji. Interpretacje socjologiczne i kulturowe, Kraków 2012.

Castells M., Władza komunikacji, Warszawa 2013;

Castells M.,, Sieci oburzenia i nadziei. Ruchy społeczne w erze internetu, Warszawa 2013;

Castells M.,, Społeczeństwo sieci, Warszawa 2011;

Celiński P., Interfejsy. Cyfrowe technologie w komunikowaniu, Wrocław 2010.

Goban-Klas, T., Media a komunikowanie masowe, Warszawa 1999.

Goban-Klas T., Komunikowanie i media, dostępne na: http://users.uj.edu.pl/~usgoban/files/socjologia_mediow_zarys.pdf.

Goffman E., Relacje w przestrzeni publicznej, Warszawa 2011.

Kultura dźwięku. Teksty o muzyce nowoczesnej, red. Ch. Cox, D. Warner, Gdańsk: słowo/obraz terytoria 2010.

Kulturowe kody technologii cyfrowych, red. P. Celiński, Lublin 2011.

Manovich L., Język nowych mediów, Warszawa 2006.

Milewski M., Nowe media a komunikacja interpersonalna, dostępne na: http://mazowsze.hist.pl/21/Studia_Plockie/497/2006/16450/

Nicholas Carr N., Płytki umysł. Jak internet wpływa na nasz mózg, Warszawa 2012.

November E., Camacho-Hübner E., Latour B., Wkraczając na terytorium ryzyka. Przestrzeń w erze nawigacji cyfrowej, „Kultura Popularna” 3–4 (9–10) 2010, s. 102–125.

Nowe media w komunikacji społecznej XX wieku, red. M. Hopfinger, Warszawa 2002.

Pisarek, W., O mediach i języku, Kraków 2007.

Poznańska A., Komunikacja medialna a sfera publiczna, Jelenia Góra 2012.

Vandendrope, Ch., Od papirusu do hipertekstu. Esej o przemianach tekstu i lektury, Warszawa 1999.

Zawojski P., Cyberkultura. Syntopia sztuki, nauki i technologii, Warszawa 2010.

Studenci zostają zaznajomieni z przemianami w komunikacji medialnej w szczególności z przemianami paradygmatów nadawczo-odbiorczych w mediach analogowych i cyfrowych, kwestiami doboru i oceny informacji przez nadawcę i odbiorcę, wpływie technologicznego postępu na kształtowanie się i zmienność struktury informacji i społeczną jej percepcję oraz rolę jaką przyjmuje wobec odziedziczonych wzorów kulturowych i etycznego zapośredniczenia we współczesnej kulturze. Studenci zyskują zdolności interpretacji i analizy przekazów medialnych w odniesieniu do sposobu konstrukcji przekazu, ale również - w szerszym kontekście, do którego mogą się one odwoływać (pojęcie teatralizacji mediów, umieszczenie pragmatyki informacji w kontekście ludyczności itp.)

Ocena końcowa zostaje oparta na potrójnej ocenie czynnikowej:

1. Obecność (maksymalnie trzy nieobecności)

2. Aktywność (stała ocena na podstawie aktywności strudentów podczas trawania kursu i wiedzy akademickiej odnośnie wymaganych lektur).

3. Weryfikacja poszczególnych efektów kształcenia przeprowadzona zostanie jako egzamin ustny (w nawiasach podano elementy egzaminu sprawdzające realizację poszczególnych efektów kształcenia), dotyczący przede wszystkim problematyki poszczególnych zajęć. Studenta obowiązuje ogólna wiedza dotycząca tej, wskazanej w sekcji "tematy zajęć", problematyki (przykładowo: kulturowych aspektów komunikacji medialnej, przemian paradygmatu komunikacyjnego, ról, etyki w mediach) w jej synchronicznym i diachronicznym aspekcie [MK-spec1_W01]. Uzyskuje ją, uczęszczając na zajęcia i biorąc w nich aktywny udział, prowadząc dialog z prowadzącym i innymi członkami grupy. Ponadto Student wybiera na egzamin dwa teksty szczegółowo omawiane w trakcie zajęć, podczas egzaminu analizuje je i interpretuje, ma świadomość obecności w życiu medialnym. Podając własne przykłady omawianych w tekstach problemów, ze szczególnym uwzględnieniem poprawności w stosowaniu pojęć i ich zakresach, które to zostają przyporządkowane przez prowadzącego do wybranego tematu wypowiedzi Studenta (realizowany jest efekt MK-spec1_U01) sprawdzana jest kultura uczestnictwa w bieżącej kulturze medialnej (MK-spec1_K01) . Kryteria oceny, z rozbiciem na oceny poszczególne, wskazane są w sekcji "EK i opis ETCS".

Przedmiot „Przemiany w komunikacji medialnej (media, multimedia, hipermedia)”- mediach traktowanych jako pośrednik w wymianie informacji oraz jako interfejs wiedzowy - skupiają się na ukazaniu teoretycznych założeń samej przemiany (jako postępu techniczno-technologicznego w odniesieniu do mediów) i praktycznych inklinacji przemian: w zakresie technologicznym i komunikacyjnym, w warstwie materialnej (technicznej) i językowej. Celem zajęć jest ukazanie jak na przestrzeni wieku XX i na początku wieku dwudziestego pierwszego ulegały zmianom informacje i sposoby ich interpretacji, role odbiorców i nadawców (pojedynczych pod koniec XIX wieku, globalnych [w wieku XX] i - znów -indywidualnych [wiek XXI, epoka hipermediów], a także schematów podawania informacji – schemat twórczy i odtwórczy.

Omówione zostały również polityki mediów (globalne i indywidualne), pojęcia czasu i narracji w mediach tradycyjnych, klasycznych i najnowszych, gospodarowania tymi pojęciami, jeśli chodzi o retorykę i cel przekazu informacji.

Oprócz tych zagadnień przedstawione zostają zagadnienia tożsamości człowieka w świecie współczesnych mediów oraz kwestie redefinicji pojęć, które z zakresu szeroko pojętej – klasycznej – humanistyki, zmieniają swe znaczenia lub postulują zmianę dotychczasowych definicji na gruncie współczesnych teorii komunikacji i globalnego obiegu informacji (pojęcia dobra – zła, prawdy – fałszu i prawdopodobieństwa, mimesis i narracji, czasu i przestrzeni [medialnej, interpersonalnej]).

Zajęcia prowadzone są w perspektywie antropologicznej – uwzględniającej otoczenie kulturowe człowieka jako podmiotu zdarzenia kulturowego, a więc także – użytkownika mediów, zarówno klasycznych, jak i tych najbardziej współczesnych.

Metody podające (słowne, asymilacji wiedzy):

Seminaryjna - Opiera się na kompetentnych wypowiedziach przygotowanych do dyskusji

studentów. W trakcie seminarium nauczyciel akademicki: wprowadza w temat, organizuje i kieruje

dyskusją, porządkuje, podsumowuje wypowiedzi studentów, dokonuje oceny: przygotowania do

dyskusji, formy wypowiedzi, udziału w dyskusji. Uczy rzeczowej, merytorycznej dyskusji; sprzyja

wymianie poglądów, prowadzenia dialogu.

Wykład konwersatoryjny - Wykład połączony z bezpośrednią aktywnością samych słuchaczy,

skierowaną na rozwiązanie problemów teoretycznych lub praktycznych. Największą jego wartością

jest postawienie na tej samej płaszczyźnie mistrza i ucznia oraz zapewnienie udziału studentów

poszukiwaniu odpowiedzi, dochodzeniu do prawdy i bronieniu własnego stanowiska. Wykład ten

jest swoistym dialogiem pomiędzy wykładowca a słuchaczami, którzy poprzez działanie dochodzą

do rozwiązania problemu. Nazwa wykładu pochodzi od łac. conversari - obcować.

Posiada szereg walorów kształcących. Ograniczeniem w stosowaniu jest duża grupa studentów.