| Literatura: |
LITERATURA PODSTAWOWA
- Bryl M., Suwerenność dyscypliny. Polemiczna historia sztuki od 1970 roku, Poznań 2008
- Czekalski S., Jak wjaśnić obraz? Metodologiczne tropy historii sztuki w epoce Ernsta E. Gombricha, Poznań 2022
- Perspektywy współczesnej historii sztuki. Antologia przekładów „Artium Quaestiones”, red. M. Bryl, P. Juszkiewicz, P. Piotrowski, W. Suchocki, Poznań 2009.
- D’Alleva A., Metody i teorie historii sztuki, Universitas: Kraków 2008.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
• M. Bryl, Obraz i widz. O nowej książce Wolfganga Kempa, „AQ” IV, 1990, s. 141-152.
• R. Arnheim, Równowaga – rozdział I, w: tenże, Sztuka i percepcja wzrokowa. Psychologia twórczego oka, wyd. Officyna, Łodź 2013, s. 21-53
• R. Arnheim, Źródło – podrozdział w rozdziale III, w: ibidem, s. 166-170
• M. Imdahl, Giotto. Z zagadnień ikonicznej struktury sensu, „AQ” IV, 1990, 104-122.
• T. Żuchowski, Recenzja książek M. Imdahla, „AQ” IV, 1990, s. 131-134.
• K. Rosner, Hermeneutyczny model obcowania z tekstem literackim, w: Problemy teorii literatury, t. 4, Wrocław 1998
• M. Haake, Hermeneutyka wobec twórczości Caravaggia. Na przykładzie obrazów Nawrócenie św. Pawła i Śmierć Marii, w: Obrazy mocne-obrazy słabe: studia z teorii i historii badań nad sztuką, red. Ł. Kiepuszewski, S. Czekalski, M. Bryl, Poznań 2018, s. 123-138 + ilustracje.
• M. Brötje, Obraz jako parabola. O malarstwie pejzażowym Gustawa Courbeta, „AQ” VI, Poznań 1993, [przedruk – PER]
• S. Czekalski, Intertekstualność i malarstwo, „AQ” XVI, Poznań 2005.
• Nochlin L., Dlaczego nie było wielkich artystek?, wersja dostępna online
• Piwocki K., Pierwsza nowoczesna historia sztuki. Poglądy Aloisa Riegla, Warszawa 1970
• Werckmeister O. K. , Robocza perspektywa marksistowskiej historii sztuki dzisiaj, w: Perspektywy współczesnej historii sztuki. Antologia przekładów “Artium Quaestiones”, red. M. Bryl, P. Juszkiewicz, P. Piotrowski, W. Suchocki, Poznań 2009, s. 463-472.
• Bryl M., Między wspólnotą inspiracji a odrębnością tradycji. Niemiecko- i anglojęzyczna historia sztuki u progu trzech ostatnich dekad, "Rocznik Historii Sztuki", XXIV, 1999
• Bryl M., New Art History. Nauka, polityka, obyczaj, "Artium Quaestiones" VII, Poznań 1995
• M. Maksymczak, Sytuacja się zmieniła. O sztuce współczesnej w Europie Środkowo-Wschodniej inaczej, BHS, nr 1, 2021
|
| Efekty uczenia się: |
WIEDZA:
Student:
- Ma pogłębioną wiedzę o miejscu historii sztuki wśród nauk
humanistycznych i jej specyfice przedmiotowej i metodologicznej oraz
wiedzę o powiązaniach historii sztuki z innymi naukami humanistycznymi,
w tym filozofią i literaturą.
- Zna i rozumie w zaawansowanym stopniu metody analizy i interpretacji
dzieł sztuki, ma uporządkowaną znajomość teorii i metodologii
stosowanych w historii sztuki oraz zna jej najnowsze osiągnięcia.
UMIEJĘTNOŚCI
Student:
- Posiada umiejętność merytorycznego argumentowania z wykorzystaniem
poglądów własnych oraz innych autorów i specjalistów. Umie stawiać
hipotezy i je weryfikować, a także formułować wnioski i tworzyć
syntetyczne podsumowania.
- Potrafi w zaawansowanym stopniu posługiwać się językiem
specjalistycznym i stosować właściwą terminologię z zakresu historii
sztuki. Potrafi prowadzić debatę.
- Posiada zaawansowaną umiejętność konstruowania logicznej wypowiedzi
w mowie i w piśmie w języku polskim i obcym. Umie przygotować tekst
naukowy z aparatem badawczym i poprawnie opracowanymi
fotografiami dzieł sztuki.
|
| Metody i kryteria oceniania: |
Student otrzymuje zaliczenie na podstawie:
1. obecności i aktywności na zajęciach z zadanych do przeczytania lektur, możliwa jest jedna nieusprawiedliwiona nieobecność w semestrze;
2. pozytywnej oceny z egzaminu; warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest otrzymanie pozytywnej oceny z ćwiczeń.
Egzamin w formie ustnej. Podczas egzaminu student odpowiada na pytania, które obejmują materiał z całego przedmiotu: wykładu i ćwiczeń.
- na ocenę niedostateczną (2) student: nie ma uporządkowanej wiedzy o sztuce i tradycji intelektualnej historii sztuki XX i XXI w.; nie posługuje się zaawansowaną terminologią; nie zna i nie odróżnia metod badawczych poszczególnych historyków sztuki;
- na ocenę dostateczną (3) student: posiada uporządkowaną wiedzę o sztuce i tradycji intelektualnej historii sztuki XX i XXI w.; posługuje się zaawansowaną terminologią; zna i odróżnia metody badawcze poszczególnych historyków sztuki
- na ocenę dobrą (4) student: posiada uporządkowaną wiedzę o sztuce i tradycji intelektualnej historii sztuki XX i XXI w.; posługuje się zaawansowaną terminologią; zna i odróżnia metody badawcze poszczególnych historyków sztuki, potrafi przeprowadzić krytyczną analizę i interpretację dzieł i zjawisk w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego i miejsca w procesie historyczno-kulturowym; posługuje się konsekwentnie obraną metodą badawczą; jest w stanie objaśnić genealogię poszczególnych trendów metodologicznych, zastosować odpowiednią metodologię do wybranego przedmiotu badań
- na ocenę bardzo dobrą (5) student: posiada uporządkowaną wiedzę o sztuce i tradycji intelektualnej historii sztuki XX i XXI w.; posługuje się zaawansowaną terminologią; zna i odróżnia metody badawcze poszczególnych historyków sztuki, potrafi przeprowadzić krytyczną analizę i interpretację dzieł i zjawisk w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego i miejsca w procesie historyczno-kulturowym; posługuje się konsekwentnie obraną metodą badawczą; jest w stanie objaśnić genealogię poszczególnych trendów metodologicznych, zastosować odpowiednią metodologię do wybranego przedmiotu badań, poddać krytycznemu namysłowi szkoły metodologiczne historii sztuki oraz omówić ich oddźwięk we współczesnej humanistyce.
|
