Historia literatury greckiej - klasyczny WH-FK-I-1-HisLitGrK
Wykład (WYK) Semestr letni 2023/24

Ajschylos, wszystkie dramaty

Sofokles, wszystkie dramaty

Eurypides, Medea, Elektra, Hipolit, Bachantki, Trojanki, Herakles, Dzieci Heraklesa, Ifigenia w Taurydzie

Gorgias: Obrona Palamedesa, Pochwała Heleny

Arystofanes, Chmury, Żaby; jedna komedia spośród czwórki: Kobiety na zgromadzeniu ludowym, Ptaki, Plutos), jedna komedia z czwórki Rycerze, Osy, Lizystrata, Acharniacy

Demostenes: Mowa o wieńcu

Platon: Protagoras

Arystoteles: Poetyka, Etyka Nikomachejska I

Herodot: Dzieje I-III

Tukidydes: Wojna peloponeska I-II, V

H. Podbielski (red.), "Literatura Grecji starożytnej", t. 1-2, Lublin 2005.

J. de Romilly, "Tragedia grecka", Warszawa 1994.

T. Sinko, "Zarys historii literatury greckiej", t. 1-2, Warszawa 1959.

B. Bravo, E. Wipszycka, "Historia starożytnych Greków", Warszawa 1989.

R.R. Chodkowski, "Teatr grecki", Lublin 2003.

R. R. Chodkowski, "Ajschylos i jego tragedie", Lublin 1994.

M. Cytowska, H. Szelest, "Historia literatury starożytnej", Warszawa 2006.

W. Jaeger, "Paideia", przeł. M. Plezia, H. Bednarek, Warszawa 2001.

M. Kocur, "Teatr antycznej Grecji", Wrocław 2001.

Z. Kubiak, "Literatura Greków i Rzymian", Warszawa 1999.

K. Kumaniecki, "Historia kultury starożytnej Grecji i Rzymu", Warszawa 1975 lub nast. wyd.

A. Lesky, "Tragedia grecka", Kraków 2006.

J. Łanowski, M. Starowieyski, "Literatura Grecji starożytnej w zarysie. Od Homera do Justyniana", Warszawa

1996.

H.D.F. Kitto, "Tragedia grecka. Studium literackie", przeł. J. Margański, Kraków 2003.

T. Sinko, "Literatura grecka",t. I, cz. 2, "Literatura

klasyczna (w. V-IV przed Chr.)", Kraków 1932.

S. Stabryła, "Historia literatury starożytnej Grecji i Rzymu. Zarys", Wrocław 2002.

O. Taplin, "Tragedia grecka w działaniu", Kraków 2004.

WG: Posiada uporządkowana wiedzę o dominujących nurtach literackich i intelektualnych epoki klasycznej i jej związkach z epoką archaiczną. Rozumie szczególne uwarunkowania polityczne literatury tego okresu. Rozpoznaje uprawiane w tym okresie gatunki. Zdaje sobie sprawę ze znaczenia przewrotu sofistycznego i zmian społecznych epoki. Wykazuje zrozumienie dla złożoności twórczości dramatycznej, czy refleksji historiograficznej.

U (UW, UK): Wykazuje umiejętności i kompetencje analityczne i syntetyczne pozwalające na dokonanie interpretacji utworu z epoki w jego kontekście kulturowym, z uwzględnieniem kwestii warsztatowych. Dysponuje aparatem pojęciowym pozwalającym na poprawny opis zachodzących w tym okresie zjawisk kulturowych i literackich. Rozumie znaczenie literatury okresu klasycznego dla kultury europejskiej.

U (UO): W dyskusji na temat utworów epoki wykazuje wiedzę merytoryczną i umiejętności metodologiczne pozwalające na samodzielny dobór metod, argumentów i rozwiązań umożliwiających koherentne przedstawienie własnego stanowiska na dany temat.

Ocena niedostateczna: ocenę niedostateczną otrzymuje student, który nie spełnił choć jednego wymogu określonego dla oceny dostatecznej (1-3).

Ocena dostateczna:

1. FK1_W: Rudymentarna wiedza z zakresu periodyzacji i poprawność terminologiczna. Student potrafi wymienić i datować najważniejszych autorów, krótko scharakteryzować ich twórczość. Student potrafi wymienić najważniejsze gatunki uprawiane w odnośnej epoce wraz z definiującymi konstantami. Student potrafi zdefiniować zjawiska intertekstualności. Student zna najważniejsze testimonia intereferencji innych kultur, motywowanych historycznie modyfikacji kulturowych i współczesnych względem omawianych zjawisk prądów intelektualnych. Potrafi wskazać najważniejsze osiągnięcia odkrycia naukowe związane z omawianym okresem.

2. FK1_U: student potrafi wskazać dystynktywne cechy poezji i prozy przedmiotowej epoki w analizowanym tekście, skonstruowac argumenty w obronie reprezentowanej tezy, a także potrafi wskazać najważniejsze pozycje literatury sekundarnej.

3. FK1_K: student ma świadomość znaczenia literatury klasycznej i klasycznej i otwartego charakteru badań.

Ocena dobra:

W dodatku do sformułowanych powyżej (w odn. do oceny dost., tj. pkt. 1-3) wymagań, student spełnia następujące warunki:

4. FK1_W: Wykazuje biegłość w periodyzacji, bez problemu datuje autorów i utwory, na przykładach wskazuje najważniejsze cechy poetyki i prozy epoki. Potrafi wypowiedzieć się na temat ewolucji gatunków. Potrafi wskazać przykłady intertekstualności, przedstawić pogłębiona charakterystykę twórczości poszczególnych autorów z przywołaniem przykładów zaczerpnietych z kanonu lektur. W analizach posługuje się swobodnie odniesieniami do kultur ościennych, wskazuje ich slady w literaturze omawianego okresu. Potrafi przywołać przykłady późniejszego znaczenia autorów omawianego okresu. W jego wypowiedzi widać zainteresowanie aktualnym stanem dyskusji naukowej, świadomość najnowszych odkryć archeologicznych, etc.

5. FK1-U: swoje poglądy przedstawia w jasny i koherentny sposób, posługując się poprawną literacką polszczyzną z niewieloma tylko kolokwializmami. Swoją wypowiedź ujmuje w poprawną formę, stosuje prawidłowe terminy fachowe. Jego wypowiedzi dowodzą umiejętności korzystania z aparatu pomocniczego filologii. Potrafi wskazać ważniejsze opracowania sekundarne, wymienić najważniejsze tematy kontrowersji badawczych.

6. FK1_K: Wykazuje wrażliwość na logikę wywodu i jego formę, wrażliwość na aktualność dziedzictwa antycznego i świadomość jego znaczenia dla kultury europejskiej.

Ocena bardzo dobra - w dodatku do spełnienia kryteriów sprecyzowanych w odniesieniu do oceny dobrej (tj. pkt. (1-3) oraz 4-6) student:

7. W: odwołuje się do przykładów spoza kanonu lektur, w swoich eksploracjach wykorzystuje najnowszą literaturę badawczą, wykazuje pogłębioną znajomość genologii , teorii literatury a także omawianych autorów, ich twórczości, chęć i umiejętność samodzielnego pogłębiania wiedzy.

1) dramat (geneza i rozwój, tragediopisarze: Ajschylos, Sofokles, Eurypides);

2) komedia staroattycka (Arystofanes);

3) historiografia (Herodot – założenia programowe i ideowe, źródła; Tukidydes – cele historiografii, krytycyzm; Ksenofont);

4) ruch sofistyczny;

5) dialogi Platona;

6) teoria sztuki Platona;

7) Platon i Izokrates (filozofia i retoryka jako konkurencyjne ideały wychowawcze);

8) mówcy attyccy;

9) twórczość Arystotelesa.

Wykład