Wybrane problemy poprawności językowej

językoznawstwo

podstawowy

FW2_W01

FW2_W07

FW2_U07

FW2_K02

Brak wymagań wstępnych.

Przedmiot jest jednym z elementów przygotowania studentów do wypełniania w przyszłości obowiązków zawodowych tłumacza i nauczyciela języka polskiego jako obcego.

Założone cele będą realizowane metodą podawczą i w toku ćwiczeń wystawianych na platformie Moodle.

Znaczna część studentów podejmujących studia italianistyczne wiąże swoje plany zawodowe z działalnością translatorską. Z tego powodu znajomość zasad poprawnego formułowania tekstów w języku polskim jest dla nich ważnym elementem budowania warsztatu tłumacza, ten zaś przyczynia się do spełniania stawianych filologom wymogów samodzielności intelektualnej, dojrzałości i odpowiedzialności. Moduł translatorski studiów przygotowuje do podjęcia pracy w zakresie pisemnego i ustnego tłumaczenia specjalistycznego oraz literackiego w biurach tłumaczeń, kancelariach prawniczych, sądach, instytucjach administracji państwowej oraz firmach prywatnych. Umiejętność budowania poprawnej wypowiedzi w języku polskim jest zatem wymogiem warunkującym przyszły sukces zawodowy.

Znajomość zasad poprawności językowej i umiejętność budowania poprawnych tekstów w języku polskim jest ważnym elementem przygotowania do podjęcia pracy w charakterze nauczyciela języka polskiego dla cudzoziemców.

W toku zajęć studenci będą zdobywać wiedzę i sprawdzać stopień jej opanowania w ćwiczeniach praktycznych.

A. Hącia, Język polski. 365 ćwiczeń z gramatyki, Warszawa 2007.

A. Hącia, B. Pędzich, Język polski. 365 ćwiczeń z pisowni i wymowy. Ortografia, interpunkcja, wymowa, Warszawa 2007.

M. B. Majewska, Homonimy w tekstach, Prace Filologiczne t. LIII, 2007, s. 365 - 371.

B. Pędzich, Język polski. 365 ćwiczeń ze słownictwa, Warszawa 2007.

Ćwiczenia ze stylistyki, red. D. Zdunkiewicz-Jedynak, Warszawa 2010.

Nowe formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, red. K. Kłosińska, Warszawa 2014.

S. Schmidt, Kompetencja komunikacyjna Niemców w polskich aktach grzeczności językowej. Perspektywa glottodydaktyczna, Pułtusk 2004.

S. K. Schmidt USJK, Św. Urszula Ledóchowska Polka i Europejka. Językowy wymiar osobowości, Warszawa 2011.

Wokół homonimii międzyjęzykowej, red. M.B. Majewska, Warszawa 2017.

Student zna w pogłębionym stopniu terminologię, metodologię i teorie wykorzystywane w badaniach nad językiem zarówno w ujęciu synchronicznym, jak i diachronicznym.

Student zna zasady posługiwania się poprawną polszczyzną i rozumie rolę poprawności językowej w pracy filologa.

Student ma umiejętność jasnego i poprawnego formułowania myśli, budowania argumentacji, którą̨ potrafi ująć w przypisane do dyskursu naukowego formy pisemne w języku polskim lub obcym; formy te i ich styl potrafi też rozpoznawać i rozróżniać.

Student jest gotów do rozpoznawania i rozstrzygania dylematów naukowych i etycznych związanych z wykonywaniem pracy filologa.

Na ocenę bardzo dobrą student zna w pogłębionym stopniu terminologię, metodologię i teorie wykorzystywane w badaniach nad językiem zarówno w ujęciu synchronicznym, jak i diachronicznym.

Student bardzo dobrze zna zasady posługiwania się poprawną polszczyzną i rozumie rolę poprawności językowej w pracy filologa.

Student ma bardzo dobrą umiejętność jasnego i poprawnego formułowania myśli, budowania argumentacji, którą̨ potrafi ująć w przypisane do dyskursu naukowego formy pisemne w języku polskim lub obcym; formy te i ich styl potrafi też rozpoznawać i rozróżniać.

Student jest gotów do rozpoznawania i rozstrzygania dylematów naukowych i etycznych związanych z wykonywaniem pracy filologa.

Na ocenę dobrą student zna w terminologię, metodologię i teorie wykorzystywane w badaniach nad językiem zarówno w ujęciu synchronicznym, jak i diachronicznym.

Student dobrze zna zasady posługiwania się poprawną polszczyzną i rozumie rolę poprawności językowej w pracy filologa.

Student ma dobrą umiejętność jasnego i poprawnego formułowania myśli, budowania argumentacji, którą̨ potrafi ująć w przypisane do dyskursu naukowego formy pisemne w języku polskim lub obcym; formy te i ich styl potrafi też rozpoznawać i rozróżniać.

Student jest gotów do rozpoznawania dylematów naukowych i etycznych związanych z wykonywaniem pracy filologa.

Na ocenę dostateczną student zna terminologię, metodologię i teorie wykorzystywane w badaniach nad językiem zarówno w ujęciu synchronicznym, jak i diachronicznym.

Student dostatecznie zna zasady posługiwania się poprawną polszczyzną i rozumie rolę poprawności językowej w pracy filologa.

Student ma dostateczną umiejętność jasnego i poprawnego formułowania myśli, budowania argumentacji, którą̨ potrafi ująć w przypisane do dyskursu naukowego formy pisemne w języku polskim lub obcym; formy te i ich styl potrafi też rozpoznawać i rozróżniać.

Student jest gotów do rozpoznawania i rozstrzygania dylematów etycznych związanych z wykonywaniem pracy filologa.

Nie dotyczy.