Edytorstwo naukowe
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | WH-FPZ-I-2-EdNa-Z |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Edytorstwo naukowe |
Jednostka: | Instytutu Filologii Polskiej |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | (brak danych) |
Poziom przedmiotu: | podstawowy |
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się: | H1A_W01 H1A_W06 H1A_W07 H1A_U04 H1A_U05 H1A_K04 |
Skrócony opis: |
I — Co to jest tekst? Dlaczego nie jest wszystko jedno, z jakiej edycji korzystamy. Czym różni się wydanie krytyczne od innych wydań; II — Chłopi Reymonta; III — F-16 i inne tajemnicze symbole w książkach; IV — Skąd znamy teksty. Autografy i kopie. Bruliony i czystopisy. Autograf – pierwodruk – inne wydania. Przekazy tekstu, podstawa tekstu; V — Wierna rzeka Żeromskiego. Czy po sensacyjnym odkryciu rękopisu powinniśmy wydać powieść na nowo? VI — Wydanie krytyczne. Aparaty krytyczne. Odmiany tekstu; VII — Wydawcy Norwida; VIII — Co wolno, a czego nie wolno wydawcy? Komentarze wydawcy ich zakres; IX — Skąd wiemy, że dany przekaz tekstu jest autentyczny? Listy „Chopina” do Potockiej; X — Skąd wiemy, że dany obraz jest autentyczny? Jak się opisuje obrazy? Jak się wydaje katalogi? XI—XIII Rękopisy. Tekst rękopiśmienny na warsztacie pisarza, interpretatora, wydawcy naukowego (cz. 1—3); XIV—XV Jak wydawać listy, dzienniki, pamiętniki (cz. 1—2). |
Pełny opis: |
I — Co to jest tekst? Teoria wydań i historia wydań. Co w ogóle wydawać i jak to robić? Dlaczego nie jest wszystko jedno, z jakiej edycji korzystamy. Czym różni się wydanie krytyczne/naukowe od innych wydań; II — Teoria wydań i historia wydań: Chłopi Reymonta. Co wynika z uważnego czytania not edytorskich; III — F-16 i inne tajemnicze symbole w książkach (wersja dla fachowców); IV — Homer nie przyszedł z rękopisem do redakcji, czyli: skąd znamy teksty. Autografy i kopie. Bruliony i czystopisy. Autograf – pierwodruk – inne wydania. Przekazy tekstu, podstawa tekstu; V — Teoria wydań i historia wydań: Wierna rzeka Żeromskiego. Czy po sensacyjnym odkryciu rękopisu powinniśmy wydać powieść na nowo? VI — Teoria wydań i historia wydań: wydanie krytyczne. Co właściwie „krytykujemy”. Aparaty krytyczne. Odmiany tekstu; VII — Teoria wydań i historia wydań: wydawcy Norwida (studium przypadku); VIII — Co wolno, a czego nie wolno wydawcy? Komentarze wydawcy ich zakres (wstęp, posłowie, przypisy). Bibliografie i indeksy. Inne owoce opracowania edytorskiego tekstu; IX — Skąd wiemy, że dany przekaz tekstu jest autentyczny? Listy „Chopina” do Potockiej (studium przypadku); X — Skąd wiemy, że dany obraz jest autentyczny? Jak się opisuje obrazy? Jak się wydaje katalogi? XI — Rękopisy. Tekst rękopiśmienny na warsztacie pisarza, interpretatora, wydawcy naukowego (cz. 1); XII — Rękopisy. Tekst rękopiśmienny na warsztacie pisarza, interpretatora, wydawcy naukowego (cz. 2); XIII — Rękopisy. Tekst rękopiśmienny na warsztacie pisarza, interpretatora, wydawcy naukowego (cz. 3); XIV — Jak wydawać listy, dzienniki, pamiętniki ‒ sposoby wydawców (cz. 1); XV — Jak wydawać listy, dzienniki, pamiętniki ‒ sposoby wydawców (cz. 2). |
Literatura: |
Wybrana bibliografia ogólna Klasyka (układ chronologiczny; * oznaczono rzeczy najważniejsze): Stanisław Pigoń, Pokąd sięga granica swobody redaktorskiej?, „Ruch Literacki” 1961 z. 3. Konrad Górski, Sztuka edytorska. Zarys teorii, Warszawa 1956. Zbigniew Goliński, O problemie tekstu kanonicznego w edytorstwie, „Pamiętnik Literacki” 1967 nr 4, s. 433‒458. Zbigniew Goliński, Edytorstwo ‒ tekstologia. Przekroje, Wrocław 1969. * Konrad Górski, Tekstologia i edytorstwo dzieł literackich, Warszawa 1975 (wyd. 2: Warszawa 1978; wyd. 3: Toruń 2011). [lektura obowiązkowa] Jan Trzynadlowski, Edytorstwo: tekst, język, opracowanie, Warszawa 1976 (wyd. 2: Warszawa 1978; wyd. 3: Warszawa 1983). * Jerzy Starnawski, Praca wydawcy naukowego, Wrocław 1979 (wyd. 2: Wrocław 1992). * Roman Loth, Podstawowe pojęcia i problemy tekstologii i edytorstwa naukowego, Warszawa 2006. [lektura obowiązkowa] Niektóre nowości (układ chronologiczny; * oznaczono rzeczy szczególnie godne uwagi): Maria Prussak, Edytorska nadgorliwość, w: Romantyzm, poezja historia. Prace ofiarowane Zofii Stefanowskiej, pod res. Marii Prussak i Zofii Trojanowiczowej, Warszawa 2002. * Maria Prussak, Konsekwencje założeń i decyzji edytorskich, „Teksty Drugie” 2005 nr 1‒2, s. 158‒167. [http://rcin.org.pl/Content/52199/WA248_68155_P-I-2524_prussak-konsek.pdf] Alfredo Stussi, Wprowadzenie do edytorstwa i tekstologii, przeł. Mateusz i Piotr Salwa, Gdańsk 2011. Janusz S. Gruchała, Tekstologia wyłożona modo Italico. (O książce Alfredo Stussiego «Wprowadzenie do edytorstwa i tekstologii»), „Wielogłos. Pismo Wydziału Polonistyki UJ” 2012 nr 3, s. 265–272. Łukasz Garbal, Edytorstwo. Jak wydawać współczesne teksty literackie, Warszawa 2011. Dariusz Pachocki, Edytorstwo: rzemiosło na styku sztuki, sztuka na styku rzemiosła, „Pamiętnik Literacki” 2014 nr 1, s. 236‒247; recenzja: Łukasz Garbal, Edytorstwo. Jak wydawać współczesne teksty literackie, Warszawa 2011. [http://bazhum.muzhp.pl] Paweł Bem, Dlaczego polskie edytorstwo naukowe nie istnieje, „Teksty Drugie” 2016 nr 1, s. 151‒168. SERIA: „Problemy Tekstologii i Edytorstwa Dzieł Literackich”, Toruń 2008‒ [https://wydawnictwo.umk.pl/pl/catalog/series/1973/z-warsztatu-edytora-dziel-romantykow] * CZASOPISMO: „Sztuka Edycji. Studia Tekstologiczne i Edytorskie”, 2011‒ [lektura obowiązkowa] Wykłady ogólnorozwojowe: Anthony T. Grafton, „Codex in Crisis”, wykład wygłoszony 17.12.2008 w Nowym Jorku. [https://www.youtube.com/watch?v=2tUCbClRPXg] [„lektura” obowiązkowa] Anthony T. Grafton, „Life on the Burning Deck: Defending the Humanities in the 21st Century”, wykład wygłoszony 1.11.2010 na University of New Hampshire. [https://www.youtube.com/watch?v=lNN7kdfyyWE]; Staropolszczyzna: Konrad Górski et al., Zasady wydawania tekstów staropolskich. Projekt, przykłady oprac. Jerzy Woronczak, Wrocław 1995. Paulina Buchwald-Pelcowa, Na pograniczu emblematów i stemmatów, w: Słowo i obraz. Materiały Sypozjum Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk, Nieborów, 29 września ‒ 1 października 1977 r., pod red. Agnieszki Morawińskiej, Warszawa 1982, s. 73‒95. Inne wydania i komentarze, które wypada/warto znać: Zbigniew Goliński, Wstęp, w: Stefan Żeromski, Pisma zebrane, pod red. Zbigniewa Golińskiego, t. 1: Opowiadania Maria Kalinowska, Juliusza Słowackiego «Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu». Glosy, Gdańsk 2011. Kazania świętokrzyskie. Nowa edycja. Nowe propozycja badawcze, pod red. Pawła Stępnia, współpraca Halina Tchórzewska-Kabata, Izabela Winiarska-Górska, Warszawa 2009. Zygmunt Krasiński, Nie-Boska komedia. Wydanie krytyczne pierwodruku z 1835 roku, oprac. Magdalena Bizior-Dombrowska, Toruń 2015. Paweł Stępień, Zadanie. «Chaskiel» Tadeusza Różewicza, Warszawa 2017. |
Efekty kształcenia i opis ECTS: |
Ma uporządkowaną wiedzę obejmującą wybrane najważniejsze teorie i nurty metodologiczne związane z edytorstwem naukowym (teksty z różnych epok), praktycznym edytorstwem współczesnym oraz wiedzą o książce. Zna podstawowe zagadnienia z zakresu współczesnych technologii publikowania i umie je powiązać z zasadami pracy edytorskiej (H1A_W01, H1A_W06, H1A_W07); na poziomie podstawowym potrafi integrować w swym warsztacie naukowym narzędzia badawcze z zakresu różnych dziedzin: literaturoznawstwa, językoznawstwa oraz innych, których znajomość jest niezbędna przy opracowywaniu zarówno tekstów autorów żyjących, jak i dzieł dawniejszych (H1A_U04, H1A_U05); prawidłowo identyfikuje i rozstrzyga dylematy wynikające z wykonywania zawodu edytora, wydawcy, redaktora (H1A_K04). |
Metody i kryteria oceniania: |
KRYTERIA OCENIANIA TRZY GŁÓWNE WARUNKI ZALICZENIA: 1) obecność – bez konsekwencji zajęcia można opuścić dwa razy (w trakcie całego roku akademickiego); ewentualna trzecia nieobecność skutkuje koniecznością zaliczenia wszystkich trzech opuszczonych zajęć na najbliższym dyżurze; ewentualna czwarta nieobecność skutkuje koniecznością wykonania adekwatnych zadań specjalnych; pięciokrotna nieobecność na zajęciach skutkuje niezaliczeniem całego cyklu; 2) rozmowa końcowa dotycząca: a) opracowanego wcześniej przez Studenta wybranego problemu edytorskiego; b) wybranych zagadnień spośród poruszanych na zajęciach. NA OCENĘ KOŃCOWĄ MAJĄ TAKŻE WPŁYW: 3) aktywność podczas zajęć; 4) wykonywanie bieżących zadań pisemnych. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.