Kanon dramatu europejskiego

podstawowy

KU1_W10, KU1_U10, KU1_K06

Podstawowa wiedza o teatrze europejskim.

Na zajęciach zapoznamy się z kanonem dramatu europejskiego od starożytności do współczesności.

Na zajęciach przeczytamy współczesne przekłady piętnastu sztuk teatralnych, które ukształtowały wyobraźnię Europejczyków. Określimy poetykę tych dramatów, odkryjemy wpisany w nie projekt teatralny, zrekonstruujemy ich kontekst społeczny i kulturowy, zapytamy o ich przynależność do ważnych nurtów i kierunków artystycznych, a także możliwe interpretacje w świetle współczesnych badań nad dramatem i teatrem. Zapytamy także o żywotność koncepcji kanonu kulturowego i zastanowimy się nad anty-kanonem dramatycznym oraz kanonami alternatywnymi.

Zajmiemy się następującymi utworami:

1. Sofokles, "Król Edyp"

2. Sofokles, "Antygona"

3. Arystofanes, "Żaby"

4. "Każdy" [anonimowy moralitet średniowieczny]

5. William Szekspir, "Hamlet"

6. Calderon de la Barca, "Życie jest snem"

7. Molier, "Don Juan"

8. Johann Wolfgang Goethe, "Faust" cz. 1.

9. Georg Buhner, "Woyzeck"

10. Henrik Ibsen, "Dom lalki"

11. Antoni Czechow, "Trzy siostry"

12. Alfred Jarry, "Ubu król, czyli Polacy"

13. Bertold Brecht, "Opera za trzy grosze"

14. Jean Anouilh, "Antygona"

15. Samuel Beckett, "Czekając na Godota"

Literatura o charakterze podręcznikowym:

Margot Berthold, "Historia teatru", przekład Danuta Żmij_Zielińska, Warszawa 1980.

Biały, Leszek: wstęp do: P. Calderon de la Barca, „Autos sacramentales”, Wrocław 1997;

Błoński, Jan:

Błoński, Jan: Beckett, „Dialog” 1973, nr 10

Andrzej Dąbrówka, „Teatr i sacrum w średniowieczu”, Warszawa 2001.

Brown, J.R.: Historia teatru, przekład Hanna-Baltyn Karpińska,Warszawa 1999.

Degler, J. red: Problemy teorii dramatu i teatru, Wrocław2003.

Janion, Maria: Absolut, namiętność, tragedia, w: H. Kleist, Dramaty wybrane,Warszawa 2000

Lewański, Julian: Dramat i teatr średniowiecza i renesansu w Polsce, rozdział Oficjum dramatyczne – dramat liturgiczny Nawiedzenia Grobu, Warszawa1981.

Kott, Jann: Ibsen na nowo odczytany, „Dialog” 1981 nr 7.

Limon, Jerzy: Między niebem i sceną, rozdział Teatr elżbietański. Trudna sztuka patrzenia uszami, Gdańsk 2003.

Misiorny, H. Współczesny teatr na świecie. Sylwetki pisarzy, 1978.

Raszewski, Zbigniew: Krótka historia teatru polskiego, r. Teatr liturgiczny, Misterium i moralitet. Warszawa 1990.

Nicolle, Allardyce: Dzieje dramatu. Od Ajschylosa do Anouilha, tłumacze różni, Warszawa 1962.

Romilly, Jacquline: Tragedia grecka, przekład Irena Sławińska, Warszawa1994.

Siemek, Andrzej: Molier mniej wesoły, w: Molier, Cztery komedie, Warszawa 2002.

Sinko, Grzegorz: Kryzys języka w dramacie współczesnym, 1977;

Sinko, Grzegorz: Postać sceniczna i jej przemiany w teatrze XX wieku, 1988.

Skwara, Ewa: Wstęp do: Plaut, „Komedie”, Warszawa 2002.

Sprusiński, M.: T.S. Eliot – Dramaturg, „Dialog” 1981, nr 3-4.

Srebrny, Stefan: Komedia attycka w V wieku, w: tegoż: Teatr grecki i polski, Warszawa 1984.

Styan, John. L.: Współczesny dramat w teorii i scenicznej praktyce, przekład Małgorzata Sugiera, Kraków 1995.

Sugiera, Małgorzata: Dramat dwudziestowieczny: próby porządkowania, "Dialog" 1992, nr 6.

Szondi, Peter: Teorie nowoczesnego dramatu. 1890-1950, przekład E. Miziołek, 1976.

Udalska, Eleonora, red: O dramacie. Źródła do dziejów teorii dramatycznych" T. 1-3, Katowice 2001.

Wichrowska, Ewa, red. Europejski kanon literacki. Dylematy XXI wieku, Warszawa 2021.

o charakterze słownikowym

Kosiński, Dariusz: Słownik postaci dramatycznych, Kraków 1999.

Pavis, Pavice: Słownik terminów teatralnych, przeł. S. Świontek, Wrocław 2002.

Literatura uzupełniająca:

Arystoteles: Poetyka, w: Arystoteles, "Retoryka-Poetyka", przekład Henryk Podbielski, Warszawa 1988.

Student:

Zna podstawowe pojęcia, teorie i zasady

postępowania zgodnie z obszarem przedmiotowym

realizowanego modułu kształcenia.

Potrafi samodzielnie organizować proces uczenia się,

uzupełniania informacji oraz doskonalenia

kompetencji zawodowych, wykorzystując wiedzę

zdobytą w ramach realizowanego modułu

kształcenia.

Jest gotów do zastosowania wiedzy i umiejętności

zdobytych podczas realizacji wybranego modułu

kształcenia przy planowaniu działalności zawodowej

i aktywności na rzecz środowiska społecznego.

O ocenie zadecyduje przygotowanie do zajęć, aktywność na zajęciach oraz ustne zaliczenie na koniec semestru.

Nie dotyczy.