Warsztat dziennikarski (z elementami kultury języka i stylistyki)

podstawowy

WIEDZA: MK-spec2_W05

UMIEJĘTNOŚCI: MK-spec2_U01

KOMPETENCJE: MK-spec2_K01

Studenci zapoznają się z metodami pracy nad tekstami publicystycznymi, zdobędą umiejętność samodzielnego ich tworzenia oraz ich redakcji.

Studenci powinni mieć pogłębioną wiedzę z zakresu kultury języka oraz interesować się otaczającym ich światem. Ponadto powinni umieć konstruować proste teksty informacyjne oraz zdawać sobie sprawę z różnicy między stylem informacyjnym a publicystycznym.

Studenci zapoznają się z metodami pracy nad tekstami publicystycznymi, zdobędą umiejętność samodzielnego ich tworzenia oraz ich redakcji. Zapoznają się ze szczegółowymi regułami tworzenia takich tekstów, jak artykuł problemowy, sylwetka, recenzja, komentarz, polemika, felieton czy opis jako element reportażu, wspomnienia czy relacji. Duża część zajęć poświęcona będzie na analizę tekstów własnych studentów oraz wspólną dyskusję nad nimi.

Ponadto słuchacze zapoznają się z metodami perswazji językowej, co uświadomi im, w jaki sposób język użyty w tekście wpływa na postrzeganie danej tematyki przez czytelnika. Zastanowią się również nad etycznym wymiarem publicystki (dobór słownictwa, argumentów, rozmieszczenie tekstów publicystycznych w numerze pisma).

1. S. Bąba, G. Dziamska, J. Liberek, Podręczny słownik frazeologiczny języka polskiego, Warszawa 1995.

2. J. Bralczyk, W. Gruszczyński, K. Mosiołek-Kłosińska, Wiem, co mówię, czyli o dobrej komunikacji, Gdańsk 2002.

3. J. Bralczyk, K. Mosiołek-Kłosińska (red.), Język w mediach masowych, Upowszechnianie Nauki - Oświata "UN-O", Warszawa 2000

4. D. Buttler, H. Kurkowska, H. Satkiewicz, Kultura języka polskiego, t. I, Warszawa 1982 (i nast.).

5. D. Buttler, Innowacje składniowe współczesnej polszczyzny, Warszawa 1976.

6. D. Buttler, Norma realna a kodyfikowana (na przykładzie rozstrzygnięć SPP PWN), Poradnik Językowy 1986, z. 9/10.

7. A. Cegieła, A. Markowski, Z polszczyzną za pan brat, Warszawa 1982.

8. A. Czarnecka, J. Podracki, Skróty i skrótowce Słownik, Warszawa 1995.

9. Renata Dybalska, Danuta Kępa-Figura, Paweł Nowak, Przemoc w języku mediów? Analiza semantyczna i pragmatyczna audycji radiowych, UMCS, Lublin 2004.

10. J. Fras, Dziennikarski warsztat językowy, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2005.

11. J. Grzenia, Komunikacja językowa w Internecie, PWN, Warszawa 2007.

12. J. Grzenia, Słownik nazw własnych, Warszawa 2003.

13. W. Gruszczyński, J. Bralczyk (red.) Słownik gramatyki języka polskiego, Warszawa 2002.

14. M. Hendrykowski, Metafory Internetu, Warszawa 2005.

15. M. Kaczmarczyk, Gatunki prasowe w praktyce. Ćwiczenia warsztatowe dla studentów dziennikarstwa i komunikacji społecznej, WSZiM, Sosnowiec 2006.

16. K. Kłosińska (red.), Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, Warszawa 2004.

17. A. Markowski (red.), Nowy słownik poprawnej polszczyzny, Warszawa 1999.

18. A. Markowski, J. Puzynina, Kultura języka [w:] J. Bartmiński (red.) Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. II Współczesny język polski, Wrocław 1993 (i nast.).

19. A. Markowski (red.), Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, Warszawa 2004 (wybrane hasła problemowe).

20. A. Markowski (red.), Praktyczny słownik poprawnej polszczyzny nie tylko dla młodzieży, Warszawa 1995.

21. J. Miodek, O normie językowej [w:] J. Bartmiński (red.) Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. II Współczesny język polski, Wrocław 1993.

22. W. Pisarek, Nowa retoryka dziennikarska, Universitas, Kraków 2002.

23. J. Podracki, A. Gałązka, Słownik interpunkcyjny, Warszawa 2002..

24. J. Podracki, E. Wolańska, Język w mediach elektronicznych, Semper, Warszawa 2008.

25. E. Polański, A. Skudrzykowa, Słownik pisowni łącznej i rozdzielnej. Razem czy osobno?, Warszawa 2003.

26. A. Skworz, A. Niziołek (red.), Biblia dziennikarstwa, Kraków 2010.

27. M. Tanaś (red.), Kultura i język mediów, Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2007.

Student po semestrze zajęć:

EK1 - charakteryzuje dwa podstawowe style dziennikarskie - informacyjny i publicystyczny - i odróżnia je od siebie (zarówno pod względem formalnym, jak i funkcjonalnym);

EK2 - stosuje zdobytą wiedzę do samodzielnego tworzenia tekstów publicystycznych oraz analizy przekazów medialnych;

EK3 - troszczy się o doskonalenie swoich umiejętności dziennikarskich oraz pogłębianie orientacji w polskim systemie medialnym.

3 punkty ECTS

30 h - uczestnictwo w zajęciach

60 h - praca własna studenta (przygotowywanie zadanych tekstów publicystycznych, zbieranie materiałów dziennikarskich, niezbędnych do wykonania pracy domowej etc.)

Warunkiem uzyskania zaliczenia są:

- uczestnictwo w zajęciach (student ma prawo trzy razy nie przyjść na zajęcia bez podania przyczyny, wszelkie nieobecności nadliczbowe będą musiały zostać zaliczone; student ma obowiązek uczestniczenia przynajmniej w 8 spotkaniach w semestrze),

- aktywność na zajęciach,

- samodzielne wykonywanie ćwiczeń dostarczonych w trakcie zajęć,

- wykonanie zadania domowego (samodzielne stworzenie tekstu publicystycznego) na ocenę.

Student otrzymuje ocenę niedostateczną, jeżeli:

- nie potrafi scharakteryzować dwóch podstawowych stylów dziennikarskich - informacyjnego i publicystycznego - i nie odróżnia ich od siebie (zarówno pod względem formalnym, jak i funkcjonalnym);

- nie potrafi zastosować zdobytej wiedzy do samodzielnego tworzenia tekstów publicystycznych oraz analizy przekazów medialnych;

- nie troszczy się o doskonalenie swoich umiejętności dziennikarskich oraz pogłębianie orientacji w polskim systemie medialnym.

Student otrzymuje ocenę dostateczną, jeżeli:

- w dostatecznym stopniu charakteryzuje dwa podstawowe style dziennikarskie - informacyjny i publicystyczny - i odróżnia je od siebie (zarówno pod względem formalnym, jak i funkcjonalnym);

- w dostatecznym stopniu stosuje zdobytą wiedzę do samodzielnego tworzenia tekstów publicystycznych oraz analizy przekazów medialnych;

- w dostatecznym stopniu troszczy się o doskonalenie swoich umiejętności dziennikarskich oraz pogłębianie orientacji w polskim systemie medialnym.

Student otrzymuje ocenę dobrą, jeżeli:

- sprawnie charakteryzuje dwa podstawowe style dziennikarskie - informacyjny i publicystyczny - i odróżnia je od siebie (zarówno pod względem formalnym, jak i funkcjonalnym);

- sprawnie stosuje zdobytą wiedzę do samodzielnego tworzenia tekstów publicystycznych oraz analizy przekazów medialnych;

- właściwie troszczy się o doskonalenie swoich umiejętności dziennikarskich oraz pogłębianie orientacji w polskim systemie medialnym.

Student otrzymuje ocenę bardzo dobrą, jeżeli:

- bardzo sprawnie charakteryzuje dwa podstawowe style dziennikarskie - informacyjny i publicystyczny - i odróżnia je od siebie (zarówno pod względem formalnym, jak i funkcjonalnym);

- bardzo sprawnie stosuje zdobytą wiedzę do samodzielnego tworzenia tekstów publicystycznych oraz analizy przekazów medialnych

- w wysokim stopniu troszczy się o doskonalenie swoich umiejętności dziennikarskich oraz pogłębianie orientacji w polskim systemie medialnym.