Communio duchowości eklezjalnej

podstawowy

wpisz symbol/symbole efektów kształcenia

Przedmiot podejmuje zagadnienia dotyczące duchowości eklezjalnej. Pojęcie komunio dotyczy stanu zjednoczenia człowieka z Bogiem a zatem dynamiki rozwoju świętości. Jednocześnie należy podkreślić, że tenże rozwój urzeczywistnia się w Kościele i poprzez Kościół, który posiada właściwe i pełne środku uświęcające.

KOMUNIJNA DUCHOWOŚĆ EKLEZJALNA

1. Kluczowe znaczenie communio dla duchowości chrześcijańskiej

2. Kwestie terminologiczne – communio wierzących a

socjologiczna społeczność

3. Biblijne reminiscencje communio – biblijna duchowość

komunijna

4. Komunijna duchowość starotestamentalna

5. Nowa jakość komunii w Nowym Testamencie

6. Kluczowe znaczenie dla duchowości jedności ἐκκλησία -

κοινωνία

7. Elementy communio w nauce Ojców Kościoła

8. Patrystyczne obrazy Kościoła o charakterze komunijnym

9. Komunijny chrystocentryzm początków Kościoła

10. Sakramentalne communio chrzcielne

11. Centralne miejsce komunijnego i komunio-twórczego charakteru Eucharystii.

12. Communio hierarchiczne.

13. Communio w ujęciu duchowości Soboru Watykańskiego II

14. Duchowość komunijna odpowiedzią na relacyjny „głód”

człowieka

1. Konstytucja dogmatyczna o Kościele Soboru Watykańskiego II Lumen gentium, w: Sobór Watykański II. Konstytucje, Dekrety, Deklaracje, Poznań 1968, s. 105-170.

2. Konstytucja dogmatyczna o objawieniu Bożym Dei verbum, w: Sobór Watykański II. Konstytucje, Dekrety, Deklaracje, Poznań 1968, s. 350-362.

3. Paweł VI, Encyklika Ecclesiam suam, Rzym 06.08.1964.

4. Jan Paweł II, Posynodalna Adhortacja apostolska Christifideles laici, Rzym 30.12.1988.

5. Jan Paweł II, List apostolski, Novo Millenio Ineunte, Rzym 06.01.2001.

6. Benedykt XVI, Posynodalna Adhortacja apostolska Verbum Domini, Rzym 30.09.2010.

7. List do Biskupów Kościoła Katolickiego o niektórych aspektach Kościoła pojętego jako komunia Communionis notio, AAS 85(1993)838-850, Rzym 28.05, 1992.

8. Aumann J., Christian Spirituality in the Catholic Tradition, London 1985.

9. Congar Y., Diversités et communion, Paris 1982.

10. Czaja A., Communio w eklezjologii Soboru Watykańskiego II, w: Communio w chrześcijańskiej refleksji o Kościele, [red.] A. Czaja, M. Marczewski, Lublin 2004, s. 109-133.

11. Częsz B., Duch Święty w Kościele a wspólnota człowieka z Bogiem według św. Ireneusza, w: Kościół, świat i zbawienie we wczesnym chrześcijaństwie, Studia Antiquitatis Christianae t. 17, [red.] J. Naumowicz, Warszawa 2004, s. 94-102.

12. Forte B., Istota chrześcijaństwa, tł. K. Kozak, Lublin 2007.

13.Healey Ch. J., Christian Spirituality. An Introduction to the Heritage, Mew York, 1999.

14. Hume B., Towards a Civilisation of Love. Being Church in today’s world, London 1988.

15. Hume B., Europe, the Church and the Synod, (b.m.w.) 1978, WA G7510.

16. Hume B., Reflections on the future of the Church in Europe, Prague 08.08.1993.

17. Hume B., Remaking of Europe, London 1994.

18. Jagodziński M., Communio dzięki komunikacji. Teologiczny wymiar teorii komunikatywnego działania w eklezjologii Medarda Kehla SJ, Radom 2002.

19. Jagodziński M., Komunijna wizja Kościoła według Medarda Kehla SJ, Kraków 2009.

20. Jagodziński M., Sakramenty w służbie communio, Warszawa2008.

21. Maggioni B, Centrum duchowości hebrajskiej u progu naszej ery w Palestynie, w: Historia duchowości. Duchowość Nowego Testamentu, t. II, [red.], R. Fabris, tł. K. Stopa, Kraków 2003, s. 110-144.

22. Misiurek J., „Wierzę w Kościół święty”, w: Homo meditans Kościół - na upadek i powstanie wielu, t. XVII, [red.] J. Misiurek, A.J. Nowak, W. Słomka, Lublin 1996, s. 17-30.

23. Morwood M., Tomorrow’s catholic. Uderstanding God and Jesus in a New Millennium, London 2006.

24. Müller G.L., Dogmatyka katolicka, tł. W. Szymona, Kraków 2015.

25. Pałucki J., Eklezjologia Ojców Kościoła, w: Kościół w czasach Jana Pawła II, [red.] M. Rusecki, K. Kaucha, J. Mastej, Lublin 2005, s. 99-112.

26. Ratzinger J., Wprowadzenie w chrześcijaństwo, tł. Z. Włodkowa, Kraków 2006.

27. Ratzinger J., Kościół – znak wśród narodów, w: Opera omnia, t. VIII/1, [red.] K. Góźdź, M. Górecka, tł. W. Szymona, Lublin 2013.

28. Ratzinger J., Lud i Dom Boży w nauce św. Augustyna o Kościele, w: Opera omnia, t. I, [red.] K. Góźdź, M. Górecka, tł. W. Szymona, Lublin 2014.

29. Ratzinger J., Kościół. Pielgrzymująca wspólnota wiary, [red.] S. Otto, V. Pfnür, tł. W. Szymona, Kraków 2005.

30. Skrzypczak R., Kościół jako misterium, communio i missio, „Warszawskie Studia” Teologiczne XVII/2004, s. 167-184.

31. Tatar M., Duchowość pokoju w teologii Kardynała Basila Hume’a, Warszawa 2013.

32. Tatar M., Słowo Boże kształtujące duchowy obraz człowieka i świata, w:

Ms Teams KOD DOSTĘPU: dntjdg8

Na płaszczyźnie wiedzy: Student poprawnie definiuje duchowość eklezjalną; charakteryzuje poszczególne kierunki jej rozwoju; określa poprawnie i definiuje środki rozwoju duchowego.

Na płaszczyźnie umiejętności: umie dokonać właściwej analizy duchowości comunijnej; potrafi dokonać właściwego rozeznania istoty i charakteru katolickiego, rozwiązuje kwestie sporne w zakresie duchowości w konfrontacji z innymi wyznaniami; posiada umiejętność wdrażania poznanych treści w duchowość praktyczną.

Na płaszczyźnie kompetencji: posiada krytyczną postawę w ocenie wpływów współczesnych kierunków duchowości; prowadzi dyskusje na poziomie bilateralnym oraz multilateralnym wskazując na aspekty duchowości eklezjalnej; inicjuje różnorodność spotkań prowadzących do formowania postawy otwartej wobec Kościoła; dąży do kształtowania wiedzy i postawy katolików na temat duchowości katolickiej.

Opis ECTS:

Aktywny udział w wykładach: 20 godzin

Praca własna studenta: 5 godzin

Konsultacje z prowadzącym: 5 godzin

Razem: 30 godzin = 1 ECTS

EK nr 1 określany jako - zna pojęcia z zakresu duchowości eklezjaknej; charakteryzuje poszczególne kierunki rozwoju comunijnego

Na ocenę:

Ndst (2): nie zna podstawowych pojęć z zakresu duchowości eklezjalnej.

Dst (3): zna kluczowe pojęcia , potrafi ogólnie odnieść je do wiedzy z zakresu życia duchowego chrześcijan.

Db (4): poprawnie definiuje większość pojęć , właściwie odnosi je do całości zagadnień z zakresu duchowości chrześcijańskiej.

Bdb (5): precyzyjnie definiuje pojęcia z zakresu duchowości comunijnej i odnosi je do całości duchowości eklezjalnej.

EK nr 2 określany jako - potrafi samodzielnie wyszukiwać, analizować i oceniać informacje dotyczące duchowości Kościoła; potrafi dokonać właściwego porównania, rozwiązuje kwestie sporne w zakresie duchowości eklezjalnej; posiada umiejętność wdrażania poznanych treści w duchowość praktyczną.

Ndst (2): Nie potrafi przygotować propozycji doboru treści w zakresie duchowości.

Dst (3): Jest w stanie przygotować prostą propozycję doboru treści w zakresie duchowości poszczególnych Kościoła katolickiego wyznań w odpowiedzi na zadane kryteria.

Db (4): Przygotowuje pełną propozycję doboru treści w zakresie duchowości eklezjalnej i jej środków,

Bdb (5): Przygotowana propozycja doboru treści w zakresie duchowości comunijnej, wyróżnia się oryginalnym rozwiązaniem złożonych problemów i bardzo dobrym doborem metod i narzędzi badawczych.

EK nr 3 określany jako - posiada krytyczną postawę w ocenie wpływów współczesnych kierunków duchowości; prowadzi dyskusje na poziomie bilateralnym oraz multilateralnym wskazując na aspekty duchowości; inicjuje różnorodność spotkań prowadzących do formowania postawy otwartej wobec współczesnych wyzwań; dąży do kształtowania wiedzy i postawy katolików.

Na ocenę:

Ndst (2): Nie odczuwa potrzeby pogłębienia swoich kompetencji w zakresie współczesnych kierunków duchowości

Dst (3): Analizuje zdobyte kompetencje z zakresu współczesnych kierunków duchowości

Db (4): Rozumie potrzebę intelektualnego oraz religijno-duchowego formowania się przez całe życie

Bdb (5): Potrafi określić priorytety służące realizacji określonego przez siebie lub innych zadania, uważnie śledzi zachodzące zmiany w rozwijającej się myśli z zakresu współczesnych kierunków duchowości eklezjalnej, analizuje je i wyciąga dojrzałe wnioski.

Metoda weryfikacji efektów kształcenia: pisemne zaliczenie z oceną.

Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest osiągnięcie wszystkich założonych efektów kształcenia.

O ocenie pozytywnej z przedmiotu decyduje liczba uzyskanych punktów z:

- egzaminu pisemnego: dst – dst plus– 50-60%, db– db plus 60-85%, bdb– 85-100%;

- obecności na zajęciach: dst–od 60%, db – 60-95%, bdb – 95-100%.