Historia kaznodziejstwa

podstawowy

TD_W04

TD_W06

TD_U04

TD_K04

TD_K06

Historia kaznodziejstwa, będąca częścią homiletyki fundamentalnej, omawia jak w poszczególnych okresach historycznych Kościół rozumiał i spełniał funkcję pośrednictwa zbawczego realizowaną poprzez posługę przepowiadania słowa Bożego. Student ma spojrzeć na drogę, jaką przebyło kaznodziejstwo od posługi słowa apostołów do czasów współczesnych po to, aby pamiętając o zasadzie historia magistra vitae, wyciągnąć wnioski dla swojego przepowiadania. Ukazanie postaci wielkich kaznodziejów i sposobu głoszenia przez nich słowa Bożego ma uświadomić studentom jak w różnych kontekstach historycznych następował rozwój form kaznodziejsko-homiletycznych. Mają oni też zobaczyć, na ile wielcy kaznodzieje dostrzegali, interpretowali i uwzględniali w swojej posłudze ówczesne konteksty życia i działalności Kościoła.

1. Prototypy homilii w Starym Testamencie.

2. Judaistyczne korzenie homilii i kazania.

3. Nowotestamentalne świadectwa o chrześcijańskiej posłudze słowa Bożego.

4. Kaznodziejstwo w epoce patrystycznej.

5. Kaznodziejstwo średniowieczne w Europie Zachodniej.

6. Kaznodziejstwo średniowieczne w Polsce.

7. Kaznodziejstwo w Europie Zachodniej w okresie renesansu.

8. Kaznodziejstwo w Polsce w okresie renesansu.

9. Kaznodziejstwo w Europie Zachodniej w okresie baroku.

10. Kaznodziejstwo w Polsce w okresie baroku.

11. Kaznodziejstwo w Europie Zachodniej w okresie oświecenia.

12. Kaznodziejstwo w Polsce w okresie oświecenia.

13. Próby odnowy kaznodziejstwa na przełomie XIX i XX wieku.

14. Kaznodziejstwo w Polsce w okresie niewoli narodowej.

15. Kaznodziejstwo w Polsce w XX wieku.

Literatura:

Jankowski A., Kerygmat w Kościele apostolskim, Częstochowa 1989.

Panuś K., Historia kaznodziejstwa, Kraków 2007.

Panuś K., Wielcy mówcy Kościoła, Kraków 2004.

Panuś K., Wielcy mówcy Kościoła w Polsce, Kraków 2005.

Panuś K. Zarys historii kaznodziejstwa w Kościele katolickim, cz. 1. Kaznodziejstwo w Kościele Powszechnym, Kraków 1999.

Panuś K., Zarys historii kaznodziejstwa w Kościele katolickim, cz. 1. Kaznodziejstwo w Polsce, cz. 1. Od średniowiecza do baroku, Kraków 2001.

Panuś K., Zarys historii kaznodziejstwa w Kościele katolickim, cz. 2. Kaznodziejstwo w Polsce, cz. 1. Od oświecenia do XX wieku, Kraków 2001.

WIEDZA

EK nr 1.

Student „prezentuje uporządkowaną i pogłębioną wiedzę dotyczącą powiązania homiletyki z innymi naukami humanistycznymi”.

Ndst (2): nie potrafi zaprezentować powiązań homiletyki z innymi naukami humanistycznymi;

Dst (3): potrafi w ogólny sposób zaprezentować powiązania homiletyki z innymi naukami humanistycznymi;

Db (4): szczegółowo prezentuje powiązania homiletyki z innymi naukami humanistycznymi;

Bdb (5): odwołując się do konkretnych przykładów, szczegółowo wskazuje na powiązania homiletyki z innymi naukami humanistycznymi, oceniając je krytycznie i proponując nowe rozwiązania.

EK nr 2.

Student „prezentuje uporządkowaną i pogłębioną wiedzę dotyczącą historii kaznodziejstwa”.

Ndst (2): nie potrafi zaprezentować podstawowych nurtów w historii kaznodziejstwa;

Dst (3): w sposób ogólny prezentuje podstawowe nurty w historii kaznodziejstwa;

Db (4): szczegółowo prezentuje podstawowe nurty w historii kaznodziejstwa, ilustrując wypowiedź konkretnymi przykładami wypowiedzi wielkich kaznodziejów;

Bdb (5): w pogłębiony sposób prezentuje podstawowe nurty z historii kaznodziejstwa, ilustrując wypowiedź konkretnymi przykładami wypowiedzi wielkich kaznodziejów, oceniając je pod kątem uwarunkowań w jakich powstawały.

UMIEJĘTNOŚCI

EK nr 3.

Student „poprawnie dobiera źródła dotyczące historii kaznodziejstwa, dokonuje ich analizy i oceny, poddając krytycznemu osądowi praktykę przepowiadania w wielorakiej perspektywie”.

Ndst (2): nie potrafi dobrać źródeł dotyczących historii kaznodziejstwa;

Dst (3): potrafi dobrać źródła dotyczące historii kaznodziejstwa, dokonując w ogólny sposób ich analizy i oceny;

Db (4): potrafi dobrać źródła dotyczące historii kaznodziejstwa, dokonując ich analizy i oceny w kontekście zawartości rzeczowej, kompozycji i stylu;

Bdb (5): potrafi dobrać zróżnicowane źródła dotyczące historii kaznodziejstwa, szczegółowo dokonując ich analizy i oceny oraz poddając krytycznemu osądowi praktykę przepowiadania w kontekście zawartości rzeczowej, kompozycji i stylu.

KOMPETENCJE

EK nr 4.

Student „jest zorientowany w aktualnym stanie interdyscyplinarnych badań dotyczącym historii kaznodziejstwa”.

Ndst (2): nie potrafi wyjaśnić aktualnego stanu badań dotyczących historii kaznodziejstwa;

Dst (3): w sposób ogólny potrafi wyjaśnić aktualny interdyscplinarny stan badań dotyczący historii kaznodziejstwa;

Db (4): w sposób szczegółowy potrafi wyjaśnić aktualny interdyscyplinarny stan badań dotyczący historii kaznodziejstwa;

Bdb (5): w sposób szczegółowy, odwołując się do konkretnych przykładów, potrafi wyjaśnić aktualny interdycyplinarny stan badań dotyczący historii kaznodziejstwa, poddając je krytycznemu osądowi i przedstawiając propozycje nowych poszukiwań badawczych.

EK nr 5.

Student „jest kreatywny w praktycznym wyrażaniu przyswojonej wiedzy i umiejętności w kontekście twórczego korzystania z historii kaznodziejstwa podejmując pracę wykładowcy homiletyki oraz prowadzącego warsztaty i szkolenia z praktyki przepowiadania”

Ndst (2): nie potrafi zaplanować i realizować zadań związanych z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących wykorzystania doświadczeń z historii kaznodziejstwa do współczesnej praktyki przepowiadania;

Dst (3): w sposób ogólny potrafi zaplanować i realizować zadania związane z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących wykorzystania doświadczeń z historii kaznodziejstwa do współczesnej praktyki przepowiadania;

Db (4): w sposób ogólny potrafi zaplanować i realizować zadania związane z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących wykorzystania doświadczeń z historii kaznodziejstwa do współczesnej praktyki przepowiadania, dokonując ich okresowej ewaluacji;

Bdb (5): sposób szczegółowy potrafi zaplanować i realizować zadania związane z prezentacją wiedzy oraz umiejętności dotyczących wykorzystania doświadczeń z historii kaznodziejstwa do współczesnej praktyki przepowiadania, dokonując ich okresowej ewaluacji i wprowadzając jej owce w życie.

Metoda weryfikacji efektów kształcenia: egzamin końcowy.

Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest obowiązkowa, aktywna i twórcza obecność w prowadzonych zajęciach oraz egzamin ustny obejmujący znajomość lektur i treści wykładu.