Filozofia przyrody 2

podstawowy

FI1_W02 FI1_W17 FI1_U10 FI1_U14 FI1_U17 FI1_K02

Zapoznanie studentów z podstawowymi problemami filozoficznymi dotyczącymi przyrody, jak: zmienność, czasowość i przestrzenność bytów, ewolucja wszechświata i życia, zdeterminowanie przyrody.

Celem wykładu jest wprowadzenie w podstawy filozofii przyrody oraz nabycie przez studentów umiejętności filozoficznej interpretacji faktów naukowych w zakresie filozofii przyrody. Ćwiczenia są rozszerzeniem i dopełnieniem treści wykładu. Polegają na omawianiu treści wyznaczonych lektur oraz formułowaniu i wspólnym analizowaniu stawianych problemów. Celem tych zajęć jest zapoznanie studentów z najważniejszymi zagadnieniami wchodzącymi w obszar zainteresowania filozofii przyrody, wypracowanie umiejętności samodzielnej analizy tekstu filozoficznego. zainteresowanie lekturą tekstów naukowych i filozoficznych, streszczania poglądów autorów oraz formułowania wniosków i ocen.

Zalecana lektura:

G. Bugajak, J. Kukowski i inni, Tajemnice natury. Zarys filozofii przyrody, Wydawnictwo UKSW, Warszawa 2009.

M. Heller, Filozofia świata, Kraków 1992.

S. Mazierski, Elementy kosmologii przyrodniczej i filozoficznej, Poznań-Warszawa-Lublin 1972.

S.W. Ślaga, Życie - ewolucja, w: M. Heller, M. Lubański, S.W. Ślaga, Zagadnienia filozoficzne współczesnej nauki. Wstęp do filozofii przyrody, Warszawa 1992, ss. 285-411.

Bibliografia:

Fuliński A., O chaosie i przypadku, Znak 45(1993)5, s. 16-31.

Gawecki B, Przygotowanie do filozofii, Warszawa 1964.

Gribbin J., W poszukiwaniu kota Schrödingera. Realizm w fizyce kwantowej, tłum. J. Biedroń, Poznań 1997.

Hajduk Z., Filozofia przyrody - filozofia przyrodoznawstwa - metakosmologia, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2004.

Heller M., Ewolucja kosmosu i kosmologii, Warszawa 1985.

Heller M., Filozofia nauki. Wprowadzenie, Kraków 1992.

Heller M., Filozofia świata, Kraków 1992.

Heller M., Nowa fizyka i nowa teologia, Tarnów 1992.

Heller M., Fizyka ruchu i czasoprzestrzeni, Warszawa 1993.

Heller M., Szczęście w przestrzeniach Banacha, Kraków 1995.

Heller M., Pabian T., Elementy filozofii przyrody, Tarnów 2007.

Kloskowski K., Pogodzone bliźniaki. Rzecz o ewolucji i stwarzaniu, Warszawa 1999.

Kopczyński W., Trautman A., Czasoprzestrzeń i grawitacja, Warszawa 1984.

Krajewski W., Związek przyczynowy, PWN, Warszawa 1967.

Krajewski W., Współczesna filozofia naukowa. Metafizyka i ontologia, Warszawa 2005.

Lemańska A., Filozofia przyrody, w: Od kosmologii do ekofilozofii. Problemy filozoficzne XXI wieku, Episteme 22(2001), red. J. M. Dołęga, s. 15-101.

A. G. van Melsen, Filozofia przyrody, tłum. z ang. S. Zalewski, Warszawa 1968.

Mutschler H.-D., Wprowadzenie do filozofii przyrody, tłum. J. Bremer, Kraków 2005.

Mutschler H.-D., Fizyka i religia. Perspektywy oraz granice dialogu, tłum. J. Bremer, Kraków 2007.

Palacz R., Od wiedzy do nauki. U źródeł nowożytnej filozofii przyrody, Wrocław 1979.

Rutowski T., Hylemorfizm wobec budowy jądra atomowego, Roczniki Filozoficzne 6(1958)3, s. 75-97.

Such J., Szcześniak M., Szczuciński A., Filozofia kosmologii, Poznań 1998.

Wojciechowski T., Teoria hylemorfizmu w ujęciu autorów neoscholastycznych, Warszawa 1967.

Efekty kształcenia:

ECTS [1 ECTS = 30(25) godz.]:

- udział w wykładzie: 30 godz.

- udział w ćwiczeniach: 30 godz.

- przygotowanie do zajęć - lektura tekstów: 0-30 godz.

- przygotowanie pracy pisemnej: 0-45

- przygotowanie do zaliczenia: 15-30 godz.

Suma godzin (średnio): 150 [150/30(25)=5]

Liczba ECTS: 5

EK:

Wiedza

1. ma podstawową wiedzę o miejscu i znaczeniu filozofii w relacji do nauk oraz o specyfice przedmiotowej i metodologicznej filozofii

2. zna i rozumie wzajemne powiązania oraz komplementarność pomiędzy poznaniem typu filozoficznego i naukowego

Umiejętności

1. uzasadnia i krytykuje uogólnienia w świetle dostępnych świadectw empirycznych

2. pisze proste rozprawki z samodzielnym doborem literatury

3. dobiera strategie argumentacyjne, na poziomie elementarnym konstruuje krytyczne argumenty, formułuje odpowiedzi na krytykę

Kompetencje

1. jest otwarty na nowe idee i gotów do zmiany opinii w świetle dostępnych danych i argumentów

Metodą oceny jest egzamin ustny, na którym student odpowiada na trzy pytania z zakresu materiału przedstawionego na wykładzie wzbogaconego lekturą. Do egzaminu ustnego dopuszczeni są studenci, którzy zaliczą ćwiczenia.

Ocena końcowa ćwiczeń jest zależna od:

1. przygotowania projektu dotyczącego szczegółowego zagadnienia w ramach tematu projektowego

2. obecności na zajęciach (dopuszczalne dwie nieobecności w semestrze)

3. przygotowania do poszczególnych zajęć i aktywności podczas zajęć

4. przygotowania pracy pisemnej

Dodatkowe informacje będą podane w trakcie zajęć.

E-Learning (pełny kurs) z podziałem na grupy

obowiązkowy

nie dotyczy