Psychologia ogólna: osobowość 2
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | WF-PS-N-PO2 |
Kod Erasmus / ISCED: |
14.4
|
Nazwa przedmiotu: | Psychologia ogólna: osobowość 2 |
Jednostka: | Instytut Psychologii |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Obowiązkowy poprzednik: | Psychologia ogólna: osobowość 1 WF-PS-N-PO1 |
Poziom przedmiotu: | podstawowy |
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się: | PS_W02 PS_W05 PS_U03 PS_U04 PS_U05 Potrafi zidentyfikować i rozumie na czym polegają odmienne sposoby interpretacji osobowości z różnych perspektyw współczesnej psychologii (teorie cech, teorie kulturowe, ewolucyjne, psychoanalityczne, itd.). Jest w stanie w ramach różnych nurtów psychologicznych rozpoznać specyfikę dominujących teorii osobowości, opisywane przez nie mechanizmy rozwoju i zaburzeń osobowości. Potrafi posługiwać się i dobierać różne testy psychologiczne pozwalające na diagnozę osobowości oraz posiada umiejętność praktycznej analizy uzyskiwanych wyników. |
Skrócony opis: |
Poziom przedmiotu: podstawowy Cele:Celem wykładów jest zapoznanie ze sposobami interpretacji pojęcia osobowość oraz ze stylami analizy struktury i mechanizmów kształtowania się osobowości. Stąd konieczne zdaje się uwzględnienie podstawowych i kluczowych dla współczesnych analiz teorii psychodynamicznych, organicystycznych, egzystencjalnych, teorii uczenia, aktywistyczno- regulacyjnych, kulturowych i in. Efekt kształcenia: znajomość schematów interpretacji pojęcia osobowości, mechanizmów rozwoju i zmiany osobowości, możliwości spojrzenia na człowieka z perspektywy jego niepowtarzalnej indywidualności osobowej i interpretacji zachowań w świetle całościowego ujęcia człowieka. Wymagania wstępne: podstawowa wiedza z zakresu psychologii osobowości. |
Pełny opis: |
16. Człowiek jako podmiot w procesie adaptacji i rozwoju własnego potencjału – ku odkrywaniu własnej tożsamości; psychologia ego H.Hartmanna ;kompetencja jako cel rozwoju i adaptacji – propozycja R.White’a; teoria psychospołecznego rozwoju ego E.H.Eriksona; kontynuatorzy myśli eriksonowskiej; dążenie do spełnienia jako cel rozwoju w ujęciu Ch.Buhler 17. Człowiek jako podmiot działający i samoregulujący - aktywistyczno–regulacyjne teorie osobowości; ogólne podstawy teorii aktywistyczno – regulacyjnych; teorie Rubinsztejna i Leontjewa. Teorie polskich psychologów- osobowość w interpretacji S.Gerstmana; osobowość jako system tworzący i realizujący plany – propozycja T.Mądrzyckiego; regulacyjna Teoria Osobowości J.Reykowskiego; osobowość jako organizacja informacji w interpretacji W.Łukaszewskiego; zadania podstawą rozwoju osobowości w interpretacji K.Obuchowskiego. Główne współczesne problemy aktywistycznej interpretacji 18. Od spełnienia potrzeb i doświadczania siebie ku tworzeniu własnej tożsamości w interakcji- organicystyczne interpretacje osobowości (A.Angyala, P.Lecky, syndromy osobowości w ujęciu A.Maslowa; dążenie do samorealizacji a rozwój osobowości – interpretacja C.R.Rogersa). 19. Człowiek jako istota rozumiejąca i doświadczająca – antycypacja podstawą osobowości w analizie G.A.Kelly’ego 20. Od potrzeb ku narracji - personologia H.Murraya; podmiot doświadczający w interpretacji H.J.M.Hermansa – w stronę „dialogowego ja” 21. Człowiek jako podmiot odkrywający sens – egzystencjalna psychologia osobowości. W stronę podmiotu osobowego - podstawowe założenia psychologii egzystencjalnej. Stawanie się w interpretacji L.Binswangera, R.Maya. Wola sensu jako podstawa rozwoju osobowości w teorii V.Frankla Człowiek jako podmiot osobowy w interpretacji K.Popielskiego; 22. Personalistyczne ujęcie osobowości – propozycja autorska |
Literatura: |
Literatura podstawowa Gasiul, H. (2012). Psychologia osobowości. Nurty teorie koncepcje. Warszawa: Diffin. Wydanie 2. Literatura uzupełniająca: Ashcraft, D. (2001). Teorie osobowości. Studia przypadków. Warszawa: PWN. Gałdowa, A. (red.) (1999). Klasyczne i współczesne koncepcje osobowości. Kraków, UJ. Hall, C.S., Lindzey, G., Campbell, J.B. (2004). Teorie osobowości. Warszawa: PWN. Oleś, P. K. (2003). Wprowadzenie do psychologii osobowości. Warszawa: WN Scholar. Pervin, L.A., John, O.P. (2002). Osobowość. Teoria i badania. Kraków: UJ. Siek, S. (1983). Wybrane metody badania osobowości. Warszawa, ATK. Strus, W., Cieciuch, J. (2016). Towards a synthesis of personality, temperament, motivation, emotion and mental health models within the Circumplex of Personality. Journal of Research in Personality, 66, 70- 95. |
Efekty kształcenia i opis ECTS: |
Wiedza: EK_1 - Student rozumie specyfikę psychologii osobowości i wie na czym polegają różnice pomiędzy tradycjami badawczymi w psychologii osobowości EK_2 - Student posiada wiedzę na temat różnych koncepcji i teorii osobowości (ich wartości i słabości), umie je rozróżnić i identyfikować EK_3 - Student rozumie znaczenie czynników biologicznych i kulturowo-środowiskowych w kształtowaniu osobowości EK_4 - Student identyfikuje i rozróżnia podstawowe techniki badania osobowości, zna ich specyfikę teoretyczną i praktyczną; rozumie relacje pomiędzy odmiennością metod badania osobowości a odmiennością teorii osobowości Umiejętności: EK_5 - Student potrafi wyjaśnić na czym polegają różnice w zakresie interpretacji osobowości pomiędzy odmiennymi szkołami, teoriami, koncepcjami EK_6 - Student potrafi posługiwać się technikami pomiaru osobowości, interpretować wyniki EK_7 - Student potrafi skonfrontować i zintegrować wiedzę o osobowości jednostki zdobytą z różnych źródeł EK_8 - Student samodzielnie interpretuje osobowość z perspektywy poznanych teorii osobowości Kompetencje EK_9 - Student ma świadomość konieczności uwzględniania przy doborze metod badania badania osobowości specyfiki potrzeb diagnostycznych oraz społeczno-etycznego kontekstu badania EK_10 - Student zdaje sobie sprawę z ograniczeń możliwości poznania złożoności osobowości człowieka ECTS [1 ECTS = 30(25) godz.]: udział w wykładzie: 30 godz. udział w ćwiczeniach: 30 godz. przygotowanie do ćwiczeń: 10 godz. przygotowanie pracy zaliczeniowej: 10 godz. przygotowanie do kolokwium i egzaminu: 40 godz. suma godzin: 120 [120/30(25)=4] liczba ECTS: 4 |
Metody i kryteria oceniania: |
Zajęcia kończą się egzaminem pisemnym, testowym składającym się z 30 pytań (z wielokrotnym wyborem lub do uzupełnienia). Podstawą zdania egzaminu jest uzyskanie co najmniej 15 poprawnych odpowiedzi (skreślenia poprawiane nie są zaliczane do odpowiedzi poprawnych); na ocenę dobrą co najmniej 20 poprawnych odpowiedzi, a na ocenę bardzo dobrą co najmniej 26. Dopuszczalna jest też forma egzaminu ustnego. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.