Praktyczna stylistyka
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | WH-FPZ-C-PS.1 |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Praktyczna stylistyka |
Jednostka: | Instytutu Filologii Polskiej |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Poziom przedmiotu: | podstawowy |
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się: | FP1_W02, FP1_W06, FP1_W17, FP1_W22, FP1_U02, FP1_U05, FP1_K01, FP1_K06 |
Skrócony opis: |
Poziom przedmiotu: Podstawowy Cele przedmiotu: Głównym celem zajęć z praktycznej stylistyki jest przygotowanie studentów do pisania tekstów rozmaitego typu, zwłaszcza tekstów naukowych. Studenci zapoznają się z ogólnymi zasadami budowy tekstu (delimitacja i spójność tekstu, kompozycja tekstu, konstrukcja akapitu), ze stylami funkcjonalnymi polszczyzny oraz z rozmaitymi formami wypowiedzi (m.in. artykuł naukowy, rozprawa, recenzja, reportaż, notatka prasowa, podanie, list motywacyjny, CV). Wiedza uzyskana w trakcie analizy tekstów podporządkowana jest zdobywaniu umiejętności praktycznych – uczestnicy zajęć uczą się budowania tekstów, dostosowywania formy wypowiedzi do jej celu i dobierania odpowiednich środków wyrazu. Wymagania wstępne: Zajęcia są przeznaczone dla studentów II roku filologii polskiej |
Pełny opis: |
Treści merytoryczne: 1. PRZEDMIOT I ZAKRES STYLISTYKI. CZYM JEST TEKST? R.-A. de Beaugrande, W. U. Dressler, Wstęp do lingwistyki tekstu, przeł. A. Szwedek, Warszawa 1990; T. Dobrzyńska, Tekst. Próba syntezy, Warszawa 1993 [rozszerzona wersja artykułu pt. Tekst z Encyklopedii kultury polskiej XX wieku, t. 2. Współczesny język polski, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1993 i n.]; R. Grzegorczykowa, Głos w dyskusji o pojęciu tekstu i dyskursu, [w:] Tekst. Problemy teoretyczne, pod red. J. Bartmińskiego, B. Bonieckiej, Lublin 1998. 2. DELIMITACJA TEKSTU D. Danek, O tytule utworu literackiego, „Pamiętnik Literacki” 1972, z. 4. 3. OD AKAPITU DO TEKSTU – PROBLEMY SPÓJNOŚCI M. R. Mayenowa, Poetyka teoretyczna. Zagadnienia języka, wyd. III poprawione, Wrocław-Warszawa-Kraków 2000; O spójności tekstu, pod red. M. R. Mayenowej, Wrocław-Warszawa-Kraków 1971; A. Wierzbicka, O spójności semantycznej tekstu wielozdaniowego, [w:] taż, Dociekania semantyczne, Wrocław 1969. 4. KOMPOZYCJA, PLAN I STRESZCZENIE TEKSTU J. Bartmiński, Streszczenie w aspekcie typologii tekstów, [w:] Typy tekstów, red. T. Dobrzyńska, Warszawa 1992; W. Marciszewski, Sposoby streszczania i odmiany streszczeń, „Studia Semiotyczne” I, 1970. 5. STYLE FUNKCJONALNE PISANEJ ODMIANY POLSZCZYNY S. Dubisz, Historia XX-wiecznej polszczyzny literackiej i jej odmian stylowych, [w:] Polszczyzna XX wieku. Ewolucja i perspektywy rozwoju, pod red. S. Dubisza i S. Gajdy, Warszawa 2001; Język literacki i jego warianty, pod red. S. Urbańczyka, Warszawa 1982; A. Wilkoń, Typologia odmian językowych współczesnej polszczyzny, Katowice 1987 i n. 6. CHARAKTERYSTYKA STYLU NAUKOWEGO 7. ARTYKUŁ NAUKOWY CZ. 1. TEMAT, TEZA, DOBÓR I UKŁAD MATERIAŁU 8. CZ. 2. TECHNIKI WYKORZYSTYWANE W TEKŚCIE NAUKOWYM 9. CZ. 3. APARAT NAUKOWY: CYTATY, PRZYPISY, BIBLIOGRAFIA S. Gajda, Podstawy badań stylistycznych nad językiem naukowym, Warszawa-Wrocław 1982; Tenże, Współczesna polszczyzna naukowa. Język czy żargon?, Opole 1990; M. Korolko, Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa 1990; J. Maćkiewicz, Jak pisać teksty naukowe?, Gdańsk 1996; A. Schopenhauer, Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Kraków 1976 i n. 10. SPECYFIKA STYLU DZIENNIKARSKIEGO 11. WYBRANE GATUNKI INFORMACYJNE: NOTATKA, SPRAWOZDANIE, REPORTAŻ 12. WYBRANE GATUNKI PUBLICYSTYCZNE: FELIETON, RECENZJA, ARTYKUŁ PUBLICYSTYCZNY, ESEJ Abecadło dziennikarstwa, red. A. Nieczyperowicz, Poznań 1996; Dziennikarstwo i świat mediów, pod red. Z. Bauera, E. Chudzińskiego, Kraków 2000; J. Fras, Dziennikarski warsztat językowy, Wrocław 1999; B. Garlicki, Metodyka dziennikarska, Kraków 1974; Język w mediach masowych, red. J. Bralczyk, K. Mosiołek-Kłosińska, Warszawa 2000; Klasycy dziennikarstwa. Arcydzieła sztuki dziennikarskiej, wybór i układ E. E. Kischa, Warszawa 1959; A. Magdoń, Reporter i jego warsztat, Kraków 1993; Mistrzowie reportażu. Antologia, oprac. K. Wolny-Zmorzyński, Rzeszów 2001; W. Pisarek, Retoryka dziennikarska, Kraków 1988; W. Pisarek, Nowa retoryka dziennikarska, Kraków 2002; Poetyka i pragmatyka gatunków dziennikarskich, pod red. W. Furmana i K. Wolnego-Zmorzyńskiego, Rzeszów 1999; Polski esej. Studia, red. M. Wyka, Warszawa 1998; P. Stasiński, Poetyka i pragmatyka felietonu, Wrocław 1982; K. Wolny, Reportaż – jak go napisać?, Rzeszów 1996. 13. CECHY I ODMIANY STYLU ADMINISTRACYJNEGO. PODSTAWOWE FORMY WYPOWIEDZI UŻYTKOWYCH: PODANIE, CURRICULUM VITAE, ŻYCIORYS E. Malinowska, Uwagi o stylu administracyjnym, [w:] Zeszyty Naukowe WSP w Opolu. Językoznawstwo XV, 1994; Taż, Wypowiedzi administracyjne – struktura i pragmatyka, Opole 2001; Metody oceny: Ćwiczenia kończą się zaliczeniem na stopień. Podstawą zaliczenia jest aktywne uczestnictwo w zajęciach oraz poprawne napisanie trzech krótkich prac: tekstu administracyjnego, tekstu o charakterze publicystycznym oraz artykułu naukowego na dowolny temat z zakresu historii literatury. |
Literatura: |
Opracowania ogólne: Słowniki i encyklopedie: Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław-Warszawa-Kraków 1993; Encyklopedia języka polskiego, pod red. S. Urbańczyka, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999; Encyklopedia kultury polskiej XX wieku t. 2. Współczesny język polski, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1993 i n. M. Głowiński, T. Kostkiewiczowa, A. Okopień-Sławińska, J. Sławiński, Słownik terminów literackich, pod. red. J. Sławińskiego, Wrocław-Warszawa-Kraków 1976 i n.; Słownik literatury polskiej XX wieku, Wrocław 1992. Inne: Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, red. K. Mosiołek-Kłosińska, Warszawa 2001; H. Kurkowska, S. Skorupka, Stylistyka polska. Zarys, Warszawa 1959 i n.; E. Miodońska-Brooks, A. Kulawik, M. Tatara, Stylistyka polska. Wybór tekstów, Warszawa 1973; Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek, Kraków 1999; Praktyczna stylistyka nie tylko dla polonistów, pod red. A. Mikołajczuk i E. Bańkowskiej, Warszawa 2003; Przewodnik po stylistyce polskiej, red. S. Gajda, Opole 1995; Systematyzacja pojęć w stylistyce, red. S. Gajda, Opole 1992; A. Wierzbicka, P. Wierzbicki, Praktyczna stylistyka, Warszawa 1968; D. Zdunkiewicz-Jedynak, Jak to napisać? Poradnik redagowania i komponowania tekstu, Warszawa 2001. |
Efekty kształcenia i opis ECTS: |
Po zaliczeniu przedmiotu student: - rozpoznaje, nazywa i wyjaśnia różnorodne zjawiska stylistyczne - posługuje się terminologią językoznawczą i literaturoznawczą do opisu zjawisk będących przedmiotem zainteresowania stylistyki - analizuje teksty pod kątem ich właściwości stylistycznych - porządkuje i analizuje informacje pozyskane z tekstów naukowych wskazanych w bibliografii - dyskutuje o nowych i spornych zjawiskach stylistycznych we współczesnej polszczyźnie - ma świadomość ograniczeń normatywnych oraz kulturowych w doborze środków stylistycznych w różnych sytuacjach komunikacyjnych - dba o pogłębienie własnej świadomości i sprawności językowej |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.