Teoretyczne podstawy zarządzania dziedzictwem kulturowym

obowiązkowy

nie dotyczy

OPIS ECTS:

Udział w wykładzie: 30 godz.

Przygotowanie do egzaminu: 20 godz.

Suma godzin: 50 godz.

Liczba ECTS: 50 godz./25(30) = 2 ECTS

obowiązkowy

nie dotyczy

Zarządzanie dziedzictwem kulturowym opiera się na transdyscyplinarnej wiedzy naukowej, na publicznej partycypacji w procesach konserwacji, na publicznej prezentacji obiektów dziedzictwa i ich obiektywnej i wielostronnej interpretacji, a także na negocjacjach społecznych, doradztwie, uwzględnianiu opinii i aspiracji różnych sektorów społeczeństwa oraz na publicznym uzasadnianiu decyzji administracyjnych.

Zarządzanie dziedzictwem kulturowym można zdefiniować jako konserwację i mądre wykorzystanie zasobów dziedzictwa kulturowego dla dobra publicznego.

Kluczową koncepcją, leżącą u podstaw tej dyscypliny nauki i praktyki, powstałej w latach 70. XX wieku w związku z dynamicznymi przemianami, prowadzącymi od biernego społeczeństwa rządzonego przez władze do świadomego demokratycznego społeczeństwa obywatelskiego, jest zarządzanie zmianami społecznymi, ekonomicznymi i politycznymi w taki sposób, aby nie powodowały utraty wartości potencjalnie zawartych w dziedzictwie kulturowym. Współczesne zarządzanie tym dziedzictwem opiera się zatem na transdyscyplinarnej wiedzy naukowej, na publicznej partycypacji w procesach konserwacji, na publicznej prezentacji obiektów dziedzictwa i ich obiektywnej i wielostronnej interpretacji, a także na negocjacjach społecznych, doradztwie, uwzględnianiu opinii i aspiracji różnych sektorów społeczeństwa oraz na publicznym uzasadnianiu decyzji administracyjnych.

Zbigniew Kobyliński, Zarządzanie dziedzictwem kulturowym: wprowadzenie do problematyki. Warszawa 2020.

E-Learning (pełny kurs) z podziałem na grupy

OPIS ECTS:

Udział w wykładzie: 30 godz.

Przygotowanie do egzaminu: 20 godz.

Suma godzin: 50 godz.

Liczba ECTS: 50 godz./25(30) = 2 ECTS

obowiązkowy

nie dotyczy

Zarządzanie dziedzictwem kulturowym opiera się na transdyscyplinarnej wiedzy naukowej, na publicznej partycypacji w procesach konserwacji, na publicznej prezentacji obiektów dziedzictwa i ich obiektywnej i wielostronnej interpretacji, a także na negocjacjach społecznych, doradztwie, uwzględnianiu opinii i aspiracji różnych sektorów społeczeństwa oraz na publicznym uzasadnianiu decyzji administracyjnych.

Zarządzanie dziedzictwem kulturowym można zdefiniować jako konserwację i mądre wykorzystanie zasobów dziedzictwa kulturowego dla dobra publicznego.

Kluczową koncepcją, leżącą u podstaw tej dyscypliny nauki i praktyki, powstałej w latach 70. XX wieku w związku z dynamicznymi przemianami, prowadzącymi od biernego społeczeństwa rządzonego przez władze do świadomego demokratycznego społeczeństwa obywatelskiego, jest zarządzanie zmianami społecznymi, ekonomicznymi i politycznymi w taki sposób, aby nie powodowały utraty wartości potencjalnie zawartych w dziedzictwie kulturowym. Współczesne zarządzanie tym dziedzictwem opiera się zatem na transdyscyplinarnej wiedzy naukowej, na publicznej partycypacji w procesach konserwacji, na publicznej prezentacji obiektów dziedzictwa i ich obiektywnej i wielostronnej interpretacji, a także na negocjacjach społecznych, doradztwie, uwzględnianiu opinii i aspiracji różnych sektorów społeczeństwa oraz na publicznym uzasadnianiu decyzji administracyjnych.

Zbigniew Kobyliński, Zarządzanie dziedzictwem kulturowym: wprowadzenie do problematyki. Warszawa 2020.

Udział w wykładzie: 30 godz.

Przygotowanie do egzaminu: 25 godz.

(łącznie 55 godz.)

Liczba punktów ECTS: 2

obowiązkowy

nie dotyczy

Wykład stanowi wprowadzenie w podstawowe zagadnienia związane z zarządzaniem dziedzictwem kulturowym w ujęciu interdyscyplinarnym. Omawia takie problemy jak podstawy teorii zarządzania, pojęcie kultury, dóbr kultury, dziedzictwa kultury, zabytku; akty prawne i służbę ochrony zabytków, a także publiczną partycypację w procesach ochrony i konserwacji dziedzictwa kulturowego, publiczną prezentację zasobów dziedzictwa kulturowego. W efekcie cyklu wykładów student ma podstawową wiedzę z zakresu problematyki zarządzania dziedzictwem kulturowym, umożliwiającą dalsze pogłębianie poszczególnych zagadnień w toku studiów.

Współczesne zarządzanie dziedzictwem kulturowym jest wiedzą interdyscyplinarną, korzystającą z osiągnięć kilku dyscyplin naukowych. Na wykładach, będących zasadniczo rudymentami wiedzy o dziedzictwie kulturowym i sposobie zarządzania nim omawiane są problemy:

podstawowe pojęcia z zakresu teorii zarządzania;

kultura a cywilizacja (tożsamość czy różnorodność pojęć);

dobro kultury; pamięć zbiorowa (historyczna) i pamięć indywidualna (autobiograficzna);

dziedzictwo kulturowe; wartościowanie dziedzictwa kulturowego; własność dziedzictwa kulturowego;

dziedzictwo narodowe i dziedzictwo światowe;

zabytek - pochodzenie i historia definicji (A. Riegl i inni);

międzynarodowe i polskie akty prawne w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego; służba konserwatorska w Polsce;

podstawowe zagadnienia z zakresu muzealnictwa;

Partycypacja publiczna w procesach konserwatorskich;

Społeczne aspekty zarządzania dziedzictwem kulturowym;

Instytucje kultury a upowszechnianie wiedzy o dziedzictwie kulturowy;

Etyka zawodowa zarządcy dziedzictwem kulturowym.

W efekcie student uzyskuje podstawową wiedzę o dziedzictwie kulturowym, jego znaczeniu, możliwościach upowszechniania, a przede wszystkim o racjonalnych sposobach zarządzania nim wobec wielu zagrożeń jakie niesie współczesność (antropocen).

Podstawowa:

Kobyliński Z., Zarządzanie dziedzictwem kulturowym - wprowadzenie w problematykę, Warszawa 2020.

Uzupełniająca:

Gaweł P., Zarządzanie dziedzictwem kulturowym - w stronę nowej metodologii, "Problemy Zarządzania" nr 4 (2013), s. 8-100.

Gawliński M., Ocena wartości zasobu zabytkowego - cele, metody, praktyka, w: red. B. Szmygin, Wartościowanie zabytków architektury, Warszawa 2013, s. 99-104.

Góral A., Dziedzictwo kulturowe jako zasób wspólny. Rola współpracy między interesariuszami w zarządzaniu dziedzictwem kulturowym,, "Zarządzanie w Kulturze" 15 (3), 2014, s. 278-286.

Kowalski K., O istocie dziedzictwa europejskiego - rozważania, Kraków 2013.

Vademecum konserwatora zabytków, red. B. Szmygin, Warszawa 2015.

Zalasińska K., Zeidler K., Wykład prawa ochrony zabytków, Warszawa-Gdańsk, 2015.

Zarzycka K., Rozgryźć dziedzictwo. Podręcznik dobrych praktyk w upowszechnianiu dziedzictwa i edukacji o dziedzictwie kulturowym. Warszawa, 2016.

Do niektórych zagadnień podawana będzie szczegółowa literatura uzupełniająca na wykładach.

brak