Historia literatury polskiej - Oświecenie [WH-FP-I-1-HLP.Oswi-C] Semestr letni 2019/20
Ćwiczenia, grupa nr 1

Literatura (w kolejności omawiania):

Krasicki, Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki, oprac. M. Klimowicz, Wrocław 1973.

F.S. Jezierski, Gowórek herbu Rawicz, wojewoda sandomirski. Powieść z widoku we śnie, oprac. B. Treger, Warszawa 2000.

Polski romans sentymentalny, oprac. A. Witkowska, Wrocław 1971.

J. Potocki, Rękopis znaleziony w Saragossie, oprac. F. Rosset, D. Triaire. nowe tłumaczenie ostatniej wersji autorskiej z 1810 roku A. Wasilewska, Kraków 2015.

Teatr Franciszka Zabłockiego, oprac. J. Pawłowiczowa, t. 4, Wrocław 1996, s. 93-151.

W. Bogusławski, Cud albo Krakowiaki i Górale, oprac. M. Klimowicz, Wrocław 2005.

F. Bohomolec, Autor komedii, [w:] tegoż, Komedie na teatrum, oprac. I wstęp J. Kott, Warszawa 1960.

J. U. Niemcewicz, Powrót posła. Komedia w trzech aktach, oprac. Z. Skwarczyński, Wrocław 1983.

M. Molski, Stanislaida albo uwagi nad panowaniem Stanisława Augusta, króla polskiego, obejmujące wydarzenia w Polsce aż po rok 1796, [w:] Polska epopeja klasycystyczna. Antologia, wyb., oprac. i wstęp R. Dąbrowski, Kraków 2001, s. 41-49.

T. K. Węgierski, Organy, wyd. A. Norkowska, Warszawa 2008.

F. D. Kniaźnin, Wiersze wybrane, oprac. A.K. Guzek, Warszawa 1981.

S. Konarski, O skutecznym rad sposobie albo o utrzymaniu ordynaryjnych sejmów. Część I, [w:] Pisma wybrane, t. 1, oprac. J. Nowak-Dłużewski, wstępem opatrzył Z. Libera, Warszawa 1955, s. 103-181.

Opracowania (w kolejności omawiania):

T. Kostkiewiczowa, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki” – propozycja lektury, [w:] tejże, Studia o Krasickim, Warszawa 1997, s. 85-98.

B. Treger, „Gowórek herbu Rawicz...” a niektóre właściwości metody pisarskiej Franciszka Salezego Jezierskiego, „Napis” 2000, seria VI, s. 119-127.

T. Kostkiewiczowa, Obroty czasu i pamięci w utworach historycznych Franciszka Salezego Jezierskiego, [w:] tejże, Mnemozyne i córki. Pamięć w literaturze polskiej drugiej połowy XVIII wieku, Toruń 2019, s. 237-256.

A. Witkowska, Wstęp, [w:] Polski romans sentymentalny, oprac. A. Witkowska, Wrocław 1971, s. III-LXXXIII.

J. Zawadzka, Stereotypy postaci – bohater sentymentalny, [w:] tejże, Kronika serc czułych. Stereotypy polskiej powieści sentymentalnej I połowy XIX wieku, Warszawa 1997, s. 89-114.

F. Rosset, D. Triaire, Rękopis znaleziony w Saragossie, [w:] tychże, Z Warszawy do Saragossy: Jan Potocki i jego dzieło, przeł. A. Wasilewska, Warszawa 2005, s. 159-256.

J. Ziętarska, Przekład – adaptacja, [hasło w:] Słownik literatury polskiego oświecenia, red. T. Kostkiewiczowa, Wrocław 1996, s. 478-484.

M. Klimowicz, Libretto Żółtej szlafmycy na tle rozwoju opery komicznej w Polsce XVIII wieku, [w:] Dramaty Franciszka Zabłockiego: interpretacje, red. T. Kostkiewiczowa, M. Cieński, Wrocław 2000, s. 83-100.

M. Klimowicz, Wstęp, [w:] W. Bogusławski, Cud albo Krakowiaki i Górale, oprac. M. Klimowicz, Wrocław 2005, s. XII-LXIV.

Z. Wołoszyńska, Opera, [hasło w:] Słownik literatury polskiego oświecenia, red. T. Kostkiewiczowa, Wrocław 1996, s. 351-360.

Z. Wołoszyńska, Komedia, [hasło w:] Słownik literatury polskiego oświecenia, red. T. Kostkiewiczowa, Wrocław 1996, s. 224-233.

Z. Skwarczyński, Wstęp, [w:] J. U. Niemcewicz, Powrót posła. Komedia w trzech aktach, Wrocław 1983, s. III-LXXXII.

D. Ratajczakowa, Komedia i polityka, [w:] tejże, Komedia oświeconych, Warszawa 1993, s. 302-372.

M. Maciejewski, Epos (epopeja, poemat heroiczny), [hasło w:] Słownik literatury polskiego oświecenia, red. T. Kostkiewiczowa, Wrocław 1996, s. 110-116.

R. Dąbrowski, „Nie co chciał, ale co mógł, zrobił dla narodu”. Marcin Molski „Stanislaida”, [w:] tegoż, Epopeja w literaturze polskiego Oświecenia, Kraków 2015, s. 125-144.

W. Pusz, Poemat heroikomiczny, [hasło w:] Słownik literatury polskiego oświecenia, red. T. Kostkiewiczowa, Wrocław 1996, s. 409-414.

R. Dąbrowski, Wojna, „którą wiódł Pleban z Organistą”, [w:] tegoż, Poemat heroikomiczny w literaturze polskiego oświecenia, Kraków 2004, s. 140-171.

T. Kostkiewiczowa, W kręgu liryki osobistej, [w:] tejże, Kniaźnin jako poeta liryczny, Wrocław 1971, s. 128-160.

T. Kostkiewiczowa, Transcendencja w liryce Kniaźnina, [w:] Motywy religijne w twórczości pisarzy polskiego oświecenia, Lublin 1995, s. 191-214.

M. Cieński, Melancholia i topografia. O niektórych przedstawieniach pejzażu w poezji Franciszka Dionizego Kniaźnina, [w:] tegoż, Pejzaże oświeconych. Sposoby przedstawiania krajobrazu w literaturze polskiej w latach 1770-1830, Wrocław 2000, s. 120-135.

T. Kostkiewiczowa, Problemy literackiej perswazji, [w:] tejże, Oświecenie, próg naszej współczesności, Warszawa 1994, s. 163-184.

Treści merytoryczne:

Powieść edukacyjna: Ignacy Krasicki, Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki

Powieść (pseudo)historyczna: Franciszek Salezy Jezierski, Gowórek herbu Rawicz

Powieść czuła: Ludwik Kropiński, Julia i Adolf czyli nadzwyczajna miłość dwojga kochanków nad brzegami Dniepru

Polska arcypowieść: Jan Potocki, Rękopis znaleziony w Saragossie

Adaptacja według Franciszka Zabłockiego: Franciszek Zabłocki, Żółta szlafmyca albo kolęda na Nowy Rok

Bogusławski i opera narodowa: Wojciech Bogusławski, Cud albo Krakowiaki i Górale

Komedia według Bohomolca: Franciszek Bohomolec, Autor komedii

Komedia polityczna: Julian Ursyn Niemcewicz, Powrót posła

Epos oświeceniowy: Marcin Molski, Stanislaida

Oświeceniowy poemat heroikomiczny: Tomasz Kajetan Węgierski, Organy

Liryka Franciszka Dionizego Kniaźnina

Publicystyka czasów stanisławowskich: Stanisław Konarski, O skutecznym rad sposobie albo o utrzymaniu ordynaryjnych sejmów

Wielkie dzieła europejskiej literatury Oświecenia:

L. Sterne, Podróż sentymentalna przez Francję i Włochy

P. Ch. de Laclos, Niebezpieczne związki

Metody podające: wykład informacyjny.

Metody poszukujące: klasyczna metoda problemowa.

Metody eksponujące: pokaz, wystawa.

Efekty kształcenia w zakresie wiedzy są osiągane metodami podającymi, a weryfikowane w trakcie kolokwium.

Efekty kształcenia w zakresie umiejętności są osiągane metodami poszukującymi, a weryfikowane w trakcie kolokwium.

Efekty kształcenia w zakresie kompetencji społecznych są osiągane metodami eksponującymi i poddawane ocenianiu ciągłemu.