(in Polish) Nazwy osobowe w języku i komunikacji społecznej

Student poznaje terminologię dotyczącą antroponimii, rozróżnia nazwiska odmiejscowe, odimienne, odapelatywne. Dzięki znajomości historii Polski na szerszym tle, czyli z uwzględnieniem wydarzeń w Europie i na świecie, student identyfikuje nazwiska obcego pochodzenia. Precyzuje i klasyfikuje nazwiska autentyczne i nieautentyczne po omawianiu zagadnień związanych z onomastyką literacką. Wykazuje się umiejętnością charakterystyki antroponimów w tekstach literackich. Uzasadnia występowanie cech gwarowych w nazwiskach Polaków dzięki znajomości geografii Polski, potrafi podać przykłady np. z Małopolski i Wielkopolski. Rozróżnia systemy identyfikacji osób w zależności od pozycji społecznej.

student nazywa procesy towarzyszące kształtowaniu się osobowych nazw własnych w języku polskim, np. onimizacja, onomastyka literacka, rozpoznaje nazwiska rodzime i obce, wyjaśnia pochodzenie podstaw nazwisk typowych tylko dla języków słowiańskich oraz (w tym:) języka polskiego, rozróżnia typy podstaw i sufiksy w nazwiskach, zna rozwój systemu antroponimicznego, np, przedstawia zagadnienia chronologii rozwoju i obowiązku posiadania nazwiska. Porządkuje chronologicznie rozwój nazwiska jako formuły identyfikacyjnej, niezbędnej w komunikacji społecznej, analizuje procesy np. nobilitacji nazwisk.

Ponadto analizuje nazwy osobowe, w charakterystyce których łączy wiedzę teoretyczną i praktyczną, porównuje formy archaiczne i współczesne i uzasadnia zmiany w nich zachodzące.

Pracuje samodzielnie nad materiałem antroponimicznym, wyciąga wnioski z jego analizy i uzasadnia zmiany zachodzące podczas kształtowania się nazwisk w języku polskim.

Przy tym student wykazuje, że potrafi posługiwać się podstawowymi narzędziami badawczymi z zakresu antroponimii, potrafi samodzielnie przeprowadzić analizę zjawisk towarzyszących kształtowaniu się nazwisk, łączy fakty i wyprowadza wnioski na podstawie twierdzeń. Przy tym student dyskutuje np. na temat rozwoju antroponimów, zachowuje otwartość na funkcjonowanie wyjątków.

Rozumie konieczność uczenia się, rozwoju osobistego i uczestniczenia w kulturze przez całe życie.

Dostateczną ocenę uzyskuje student, który:

- wybiórczo zna podstawową terminologię dotyczącą antroponimii;

- nie zawsze poprawnie stosuje podstawową terminologię dotyczącą antroponimii.

Dobrą ocenę uzyskuje student, który:

- dobrze zna podstawową terminologię dotyczącą antroponimii;

- poprawnie stosuje podstawową terminologię dotyczącą antroponimii.

Bardzo dobrą ocenę uzyskuje student, który:

- bardzo dobrze zna podstawową terminologię dotyczącą antroponimii;

- poprawnie stosuje podstawową terminologię dotyczącą antroponimii;

- ma świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturowego regionu, kraju, Europy. Nazwisko jako element języka, prawa, jako późne zjawisko historyczne wpisuje się w ten chroniony i ważny obszar.

Ponadto:

Metody oceny:

Ćwiczenia praktyczne na zajęciach.

Zaliczenie semestru:

1. Przygotowanie prezentacji o antroponimach wybranych z tekstu literackiego, z uwzględnieniem motywacji autora w kreowaniu imion i nazwisk lub przezwisk czy pseudonimów postaci na tle epoki.

2. Kolokwium pisemne:

- interpretacja przykładów nazwisk - przeprowadzenie prawidłowej analizy budowy słowotwórczej,

- określenie nazwisk z zastosowaniem poznanej taksonomii;

- interpretacja etymologiczna (podanie prawdopodobnych przyczyn, jakie doprowadziły do takiej postaci).

Metoda oceny – 1 p. za każdą prawidłową odpowiedź.

Warunek zaliczenia – uzyskanie min 55% prawidłowych odpowiedzi