Antropologia widowisk
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | WH-KU-M-I-2-AntrWid |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Antropologia widowisk |
Jednostka: | Wydział Nauk Humanistycznych |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
3.00
|
Język prowadzenia: | (brak danych) |
Poziom przedmiotu: | podstawowy |
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się: | KU1_W10, KU1_U10, KU1_K06 |
Wymagania wstępne: | Wiedza z zakresu antropologii na poziomie podstawowym. |
Skrócony opis: |
Na zajęciach zapoznamy się z najważniejszymi koncepcjami antropologii widowisk, a więc takiej teorii (perspektywy) kulturoznawczej, która życie jednostek i grup społecznych opisuje w kategoriach teatralnych: jako akcję, rolę, postaci, dramat i spektakl odgrywany na scenie przez aktorów. |
Pełny opis: |
W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego". Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza): 1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego". 2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny". 3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty) 4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie". 5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód". 6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych". 7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy". 8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!". 9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie". 10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal". 11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne". 12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale". 13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...". 14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra". 15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty". |
Literatura: |
Bibliografia 1. Antropologia widowisk. Zagadnienia i wybór tekstów, oprac. Agata Chałupnik i in., wstęp i red. Leszek Kolankiewicz, wyd. 2 zm., popr. i rozsz., Warszawa 2010; 2. Duvignaud, Jean: Dar z niczego. O antropologii święta, przeł. Łada Jurasz-Dudzik, posł do wyd. pol. Leszek Kolankiewicz, Warszawa 2011; 3. Falkiewicz Andrzej: Człowiek teatralny, [w:] tegoż: Istnienie i metafora, Wrocław 1996; 4. Kolankiewicz, Leszek: Antropologia widowisk: subdyscyplina czy nowa perspektywa antropologii kulturowej?, „Kultura Współczesna” 2007, nr 1; 5. Pradier, Jean-Marie: Ciało widowiskowe. Etnoscenologia sztuk widowiskowych, przeł. Kinga Bierwiaczonek, Warszawa 2012; 6. Rytuał, dramat, święto, spektakl. Wstęp do teorii widowiska kulturowego, red. John J. MacAloon, przeł. Katarzyna Przyłuska-Urbanowicz, posł. do wyd. pol. Wojciech Dudzik, Warszawa 2009; 7. Schechner, Richard: Przyszłość rytuału, przeł. Tomasz Kubikowski, Warszawa 2000; 8. Turner, Victor: Antropologia widowiska, przeł. Małgorzata i Jacek Dziekanowie, Warszawa 2008; 9. Turner, Victor: Od rytuału do teatru. Powaga zabawy, przeł. Małgorzata i Jacek Dziekanowie, Warszawa 2005. |
Efekty kształcenia i opis ECTS: |
Student: Zna podstawowe pojęcia, teorie i zasady postępowania zgodnie z obszarem przedmiotowym realizowanego modułu kształcenia. Potrafi samodzielnie organizować proces uczenia się, uzupełniania informacji oraz doskonalenia kompetencji zawodowych, wykorzystując wiedzę zdobytą w ramach realizowanego modułu kształcenia. Jest gotów do zastosowania wiedzy i umiejętności zdobytych podczas realizacji wybranego modułu kształcenia przy planowaniu działalności zawodowej i aktywności na rzecz środowiska społecznego. |
Metody i kryteria oceniania: |
O ocenie zadecydej przygotowanie studenta do zajęć, aktywność na zajęciach oraz zaliczenie ustne przedmiotu. |
Praktyki zawodowe: |
Nie dotyczy |
Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2021/22" (zakończony)
Okres: | 2021-10-01 - 2022-01-31 |
Przejdź do planu
PN WT ŚR CZ PT KON
|
Typ zajęć: |
Konwersatorium, 30 godzin
|
|
Koordynatorzy: | Dorota Dąbrowska, Jacek Kopciński, Agnieszka Smaga | |
Prowadzący grup: | Jacek Kopciński | |
Lista studentów: | (nie masz dostępu) | |
Zaliczenie: |
Przedmiot -
Zaliczenie na ocenę
Konwersatorium - Zaliczenie na ocenę |
|
E-Learning: | E-Learning (pełny kurs) z podziałem na grupy |
|
Typ przedmiotu: | obowiązkowy |
|
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych: | nie dotyczy |
|
Skrócony opis: |
Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego". |
|
Pełny opis: |
W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego". Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza): 1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego". 2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny". 3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty) 4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie". 5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód". 6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych". 7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy". 8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!". 9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie". 10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal". 11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne". 12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale". 13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...". 14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra". 15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty". |
|
Literatura: |
W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego". Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza): 1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego". 2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny". 3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty) 4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie". 5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód". 6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych". 7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy". 8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!". 9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie". 10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal". 11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne". 12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale". 13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...". 14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra". 15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty". |
|
Wymagania wstępne: |
Na zajęciach dwie nieobecności są usprawiedliwione. Pracujemy w systemie referatowym. Udział w dyskusji ma wpływ na ocenę końcową. Zaliczenie ustne. |
Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2023/24" (zakończony)
Okres: | 2023-10-01 - 2024-01-31 |
Przejdź do planu
PN WT ŚR CZ PT KON
|
Typ zajęć: |
Konwersatorium, 30 godzin
|
|
Koordynatorzy: | Jacek Kopciński, Joanna Zajkowska, Magdalena Złocka-Dąbrowska | |
Prowadzący grup: | Jacek Kopciński | |
Lista studentów: | (nie masz dostępu) | |
Zaliczenie: |
Przedmiot -
Zaliczenie na ocenę
Konwersatorium - Zaliczenie na ocenę |
|
E-Learning: | E-Learning (pełny kurs) |
|
Typ przedmiotu: | obowiązkowy |
|
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych: | nie dotyczy |
|
Skrócony opis: |
Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego". |
|
Pełny opis: |
W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego". Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza): 1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego". 2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny". 3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty) 4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie". 5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód". 6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych". 7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy". 8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!". 9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie". 10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal". 11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne". 12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale". 13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...". 14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra". 15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty". |
|
Literatura: |
Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza): 1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego". 2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny". 3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty) 4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie". 5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód". 6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych". 7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy". 8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!". 9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie". 10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal". 11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne". 12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale". 13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...". 14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra". 15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty". |
|
Wymagania wstępne: |
Na zajęciach dwie nieobecności są usprawiedliwione. Pracujemy w systemie referatowym. Udział w dyskusji ma wpływ na ocenę końcową. Zaliczenie ustne. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.