Nowy dramat w teatrze i mediach

obowiązkowy

nie dotyczy

Współpraca młodych dramatopisarzy, reżyserów teatralnych i telewizyjnych, a także dźwiękowców doprowadziła w ostatnich latach do odnowienia tradycyjnych form słuchowiska radiowego i spektaklu telewizyjnego. Wpływ na rozwój tych ciekawych gatunków mają także innowacje technologiczne, dzięki którym mogą zaistnieć nowe przestrzenie dźwiękowe (słuchowisko w systemie 5.1) i wizualne (spektakl z pogranicza teatru, filmu i performansu). Te artystycznie wykreowane przestrzenie podlegają ciekawej interpretacji semiotycznej i antropologicznej - oba te kierunki obierzemy na naszych zajęciach. Inspiracja dla autorów i reżyserów są także dokonania kompozytorów współczesnych, twórców sound dizajnu, komiksu czy video artu. Polski dramat współczesny podlega medialnej konwergencji, przez co jego radiowa i telewizyjna realizacja przynosi ciekawe efekty intermedialne. Pod tym kątem na naszych zajęciach będziemy analizować najbardziej oryginalne słuchowiska radiowe i spektakle telewizyjne powstałe w ostatnim dziesięcioleciu.

Współcześnie najpopularniejszym medium dla polskiego dramatu jest scena radiowa i telewizyjna. Sztuki polskich autorów realizowane są w Teatrze Polskiego Redia (i nadawane pasmach czterech anten: Słuchowisko w radiowej "Jedynce", Wieczór ze słuchowiskiem w "Dwójce", Sema teatralna "Trójki", Wieczór literacki "RDC") oraz w Teatrze Telewizji. Od dziesięciu lat powstaje także seria "Teatroteka", na którą składa się już kilkadziesiąt spektakli telewizyjnych opartych wyłacznie na nowych tekstach produkcja w Wytwórni Filmów Fabularnych i Dokumentalnych). Współpraca młodych autorów, reżyserów teatralnych i telewizyjnych, a także dźwiękowców doprowadziła do odnowienia skonwencjonalizowanych form słuchowiska radiowego i spektaklu telewizyjnego.Wpływ na rozwój tych ciekawych gatunków mają także innowacje technologiczne, dzięki którym mogą zaistnieć nowe przestrzenie dźwiękowe (słuchowisko w systemie 5.1) i wizualne (spektakl z pogranicza filmu i performansu). Te artystycznie wykreowane przestrzenie podlegają ciekawej interpretacji semiotycznej i antropologicznej - oba te kierunki obierzemy na naszych zajęciach. Inspiracją dla dramatopisarzy i reżyserów są także dokonania kompozytorów współczesnych, twórców sound dizajnu, komiksu czy video artu. Polski dramat współczesny podlega także medialnej konwergencji, upodabniając się do nowoczesnych forma przekazu radiowego, telewizyjnego, internetowego, przez co ich realizacja przynosi ciekawe efekty intermedialne. Pod tym kątem na naszych zajęciach będziemy analizować najbardziej oryginalne słuchowiska radiowe i spektakle telewizyjne powstałe w ostatnim dziesięcioleciu. Zajmiemy się twórczością m.in. Magdaleny Drab, Anny Wakulik, Zyty Rudzkiej, Maliny Prześlugi, Marty Rebzdy, Mariusza Bielińskiego, Artura Grabowskiego, Tomasza Mana, Wojciecha Tomczyka, Rafała Wojasińskiego, Michała Zdunika.

Bachura J., Odsłony wyobraźni. Współczesne słuchowisko radiowe, Toruń 2012.

Bardijewska S., Nagie słowo. Rzecz o słuchowisku, Warszawa 2001.

Chmielecki K., Intermedialność jako fenomen ponowoczesnej kultury, https://www.academia.edu/3840357/Intermedialno%C5%9B%C4%87_jako_fenomen_ponowoczesnej_kultury

Gatunki dramatyczne. Rekonfiguracje, red. A. Wąchocka, Katowice 2021.

Kaziów M., O dziele radiowym. Z zagadnień estetyki oryginalnego słuchowiska, Wrocław 1973.

Kopciński, Nowe przestrzenie subiektywności. Radiowy genotyp dramaturgii współczesnej, "Pamiętnik Teatralny" 2019, nr 2.

Kopciński, Wybudzanie. Dramat polski. Interpretacje, Warszawa 2019.

Kultura dźwięku. Teksty o muzyce nowoczesnej, red. C. Christoph, D. Warner, tłumacze różni, Gdańsk 2010.

Limon, J., Obroty przestrzeni. Teatr telewizji. Próba ujęcia teoretycznego, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2008.

Limon J., Trzy teatry: scena, telewizja, radio, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2003.

Łastowiecki, J., Jak opisywać słuchowisko radiowe?https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Media_Kultura_Komunikacja_Spoleczna.

Przestrzenie wizualne i akustyczne człowieka. Antropologia audiowizualna jako przedmiot i metoda badań, red. A. Janiak i in., Wrocław 2007.

Świat (w) polskiej dramaturgii najnowszej, red. J. Kopciński, Warszawa2016.

Transformacja. Dramat polski po 1989 roku. Antologia, t. I i II, red. J. Kopciński, Warszawa 2013.14.

Tuszewski J., Paradoks o słowie i dźwięku, Toruń 2005.

Zajęcia odbywają się w trybie stacjonarnym lub online w zależności od sytuacji pandemicznej.

obowiązkowy

nie dotyczy

obowiązkowy

nie dotyczy

Współpraca młodych dramatopisarzy, reżyserów teatralnych i telewizyjnych, a także dźwiękowców doprowadziła w ostatnich latach do odnowienia tradycyjnych form słuchowiska radiowego i spektaklu telewizyjnego. Wpływ na rozwój tych ciekawych gatunków mają także innowacje technologiczne, dzięki którym mogą zaistnieć nowe przestrzenie dźwiękowe (słuchowisko w systemie 5.1) i wizualne (spektakl z pogranicza teatru, filmu i performansu). Te artystycznie wykreowane przestrzenie podlegają ciekawej interpretacji semiotycznej i antropologicznej - oba te kierunki obierzemy na naszych zajęciach. Inspiracja dla autorów i reżyserów są także dokonania kompozytorów współczesnych, twórców sound dizajnu, komiksu czy video artu. Polski dramat współczesny podlega medialnej konwergencji, przez co jego radiowa i telewizyjna realizacja przynosi ciekawe efekty intermedialne. Pod tym kątem na naszych zajęciach będziemy analizować najbardziej oryginalne słuchowiska radiowe i spektakle telewizyjne powstałe w ostatnim dziesięcioleciu.

Współcześnie najpopularniejszym medium dla polskiego dramatu jest scena radiowa i telewizyjna. Sztuki polskich autorów realizowane są w Teatrze Polskiego Redia (i nadawane pasmach czterech anten: Słuchowisko w radiowej "Jedynce", Wieczór ze słuchowiskiem w "Dwójce", Sema teatralna "Trójki", Wieczór literacki "RDC") oraz w Teatrze Telewizji. Od dziesięciu lat powstaje także seria "Teatroteka", na którą składa się już kilkadziesiąt spektakli telewizyjnych opartych wyłacznie na nowych tekstach produkcja w Wytwórni Filmów Fabularnych i Dokumentalnych). Współpraca młodych autorów, reżyserów teatralnych i telewizyjnych, a także dźwiękowców doprowadziła do odnowienia skonwencjonalizowanych form słuchowiska radiowego i spektaklu telewizyjnego.Wpływ na rozwój tych ciekawych gatunków mają także innowacje technologiczne, dzięki którym mogą zaistnieć nowe przestrzenie dźwiękowe (słuchowisko w systemie 5.1) i wizualne (spektakl z pogranicza filmu i performansu). Te artystycznie wykreowane przestrzenie podlegają ciekawej interpretacji semiotycznej i antropologicznej - oba te kierunki obierzemy na naszych zajęciach. Inspiracją dla dramatopisarzy i reżyserów są także dokonania kompozytorów współczesnych, twórców sound dizajnu, komiksu czy video artu. Polski dramat współczesny podlega także medialnej konwergencji, upodabniając się do nowoczesnych forma przekazu radiowego, telewizyjnego, internetowego, przez co ich realizacja przynosi ciekawe efekty intermedialne. Pod tym kątem na naszych zajęciach będziemy analizować najbardziej oryginalne słuchowiska radiowe i spektakle telewizyjne powstałe w ostatnim dziesięcioleciu. Zajmiemy się twórczością m.in. Magdaleny Drab, Anny Wakulik, Zyty Rudzkiej, Maliny Prześlugi, Marty Rebzdy, Mariusza Bielińskiego, Artura Grabowskiego, Tomasza Mana, Wojciecha Tomczyka, Rafała Wojasińskiego, Michała Zdunika.

Bachura J., Odsłony wyobraźni. Współczesne słuchowisko radiowe, Toruń 2012.

Bardijewska S., Nagie słowo. Rzecz o słuchowisku, Warszawa 2001.

Chmielecki K., Intermedialność jako fenomen ponowoczesnej kultury, https://www.academia.edu/3840357/Intermedialno%C5%9B%C4%87_jako_fenomen_ponowoczesnej_kultury

Gatunki dramatyczne. Rekonfiguracje, red. A. Wąchocka, Katowice 2021.

Kaziów M., O dziele radiowym. Z zagadnień estetyki oryginalnego słuchowiska, Wrocław 1973.

Kopciński, Nowe przestrzenie subiektywności. Radiowy genotyp dramaturgii współczesnej, "Pamiętnik Teatralny" 2019, nr 2.

Kopciński, Wybudzanie. Dramat polski. Interpretacje, Warszawa 2019.

Kultura dźwięku. Teksty o muzyce nowoczesnej, red. C. Christoph, D. Warner, tłumacze różni, Gdańsk 2010.

Limon, J., Obroty przestrzeni. Teatr telewizji. Próba ujęcia teoretycznego, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2008.

Limon J., Trzy teatry: scena, telewizja, radio, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2003.

Łastowiecki, J., Jak opisywać słuchowisko radiowe?https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Media_Kultura_Komunikacja_Spoleczna.

Przestrzenie wizualne i akustyczne człowieka. Antropologia audiowizualna jako przedmiot i metoda badań, red. A. Janiak i in., Wrocław 2007.

Świat (w) polskiej dramaturgii najnowszej, red. J. Kopciński, Warszawa2016.

Transformacja. Dramat polski po 1989 roku. Antologia, t. I i II, red. J. Kopciński, Warszawa 2013.14.

Tuszewski J., Paradoks o słowie i dźwięku, Toruń 2005.

obowiązkowy

nie dotyczy