Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie - Centralny System Uwierzytelniania
Strona główna

Antropologia widowisk

Informacje ogólne

Kod przedmiotu: WH-KU-M-I-2-AntrWid
Kod Erasmus / ISCED: (brak danych) / (brak danych)
Nazwa przedmiotu: Antropologia widowisk
Jednostka: Wydział Nauk Humanistycznych
Grupy:
Punkty ECTS i inne: 3.00 Podstawowe informacje o zasadach przyporządkowania punktów ECTS:
  • roczny wymiar godzinowy nakładu pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się dla danego etapu studiów wynosi 1500-1800 h, co odpowiada 60 ECTS;
  • tygodniowy wymiar godzinowy nakładu pracy studenta wynosi 45 h;
  • 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom pracy studenta potrzebnej do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się;
  • tygodniowy nakład pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się pozwala uzyskać 1,5 ECTS;
  • nakład pracy potrzebny do zaliczenia przedmiotu, któremu przypisano 3 ECTS, stanowi 10% semestralnego obciążenia studenta.
Język prowadzenia: (brak danych)
Poziom przedmiotu:

podstawowy
Symbol/Symbole kierunkowe efektów uczenia się:

KU1_W10, KU1_U10, KU1_K06
Wymagania wstępne:

Wiedza z zakresu antropologii na poziomie podstawowym.
Skrócony opis:

Na zajęciach zapoznamy się z najważniejszymi koncepcjami antropologii widowisk, a więc takiej teorii (perspektywy) kulturoznawczej, która życie jednostek i grup społecznych opisuje w kategoriach teatralnych: jako akcję, rolę, postaci, dramat i spektakl odgrywany na scenie przez aktorów.

Pełny opis:

W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego".

Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza):

1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego".

2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny".

3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty)

4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło

kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie".

5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód".

6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych".

7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy".

8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!".

9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie".

10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal".

11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne".

12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale".

13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...".

14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra".

15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty".

Literatura:

Bibliografia

1. Antropologia widowisk. Zagadnienia i wybór tekstów, oprac. Agata Chałupnik i in., wstęp i red. Leszek Kolankiewicz, wyd. 2 zm., popr. i rozsz., Warszawa 2010;

2. Duvignaud, Jean: Dar z niczego. O antropologii święta, przeł. Łada Jurasz-Dudzik, posł do wyd. pol. Leszek Kolankiewicz, Warszawa 2011;

3. Falkiewicz Andrzej: Człowiek teatralny, [w:] tegoż: Istnienie i metafora, Wrocław 1996;

4. Kolankiewicz, Leszek: Antropologia widowisk: subdyscyplina czy nowa perspektywa antropologii kulturowej?, „Kultura Współczesna” 2007, nr 1;

5. Pradier, Jean-Marie: Ciało widowiskowe. Etnoscenologia sztuk widowiskowych, przeł. Kinga Bierwiaczonek, Warszawa 2012;

6. Rytuał, dramat, święto, spektakl. Wstęp do teorii widowiska kulturowego, red. John J. MacAloon, przeł. Katarzyna Przyłuska-Urbanowicz, posł. do wyd. pol. Wojciech Dudzik, Warszawa 2009;

7. Schechner, Richard: Przyszłość rytuału, przeł. Tomasz Kubikowski, Warszawa 2000;

8. Turner, Victor: Antropologia widowiska, przeł. Małgorzata i Jacek Dziekanowie, Warszawa 2008;

9. Turner, Victor: Od rytuału do teatru. Powaga zabawy, przeł. Małgorzata i Jacek Dziekanowie, Warszawa 2005.
Efekty kształcenia i opis ECTS:

Student:

Zna podstawowe pojęcia, teorie i zasady

postępowania zgodnie z obszarem przedmiotowym

realizowanego modułu kształcenia.

Potrafi samodzielnie organizować proces uczenia się,

uzupełniania informacji oraz doskonalenia

kompetencji zawodowych, wykorzystując wiedzę

zdobytą w ramach realizowanego modułu

kształcenia.

Jest gotów do zastosowania wiedzy i umiejętności

zdobytych podczas realizacji wybranego modułu

kształcenia przy planowaniu działalności zawodowej

i aktywności na rzecz środowiska społecznego.
Metody i kryteria oceniania:

O ocenie zadecydej przygotowanie studenta do zajęć, aktywność na zajęciach oraz zaliczenie ustne przedmiotu.

Praktyki zawodowe:

Nie dotyczy

Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2021/22" (zakończony)

Okres: 2021-10-01 - 2022-01-31
Wybrany podział planu:
Przejdź do planu
Typ zajęć:
Konwersatorium, 30 godzin więcej informacji
Koordynatorzy: Dorota Dąbrowska, Jacek Kopciński, Agnieszka Smaga
Prowadzący grup: Jacek Kopciński
Lista studentów: (nie masz dostępu)
Zaliczenie: Przedmiot - Zaliczenie na ocenę
Konwersatorium - Zaliczenie na ocenę
E-Learning:

E-Learning (pełny kurs) z podziałem na grupy
Typ przedmiotu:

obowiązkowy
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych:

nie dotyczy
Skrócony opis:

Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego".
Pełny opis:

W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego".

Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza):

1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego".

2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny".

3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty)

4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło

kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie".

5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód".

6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych".

7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy".

8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!".

9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie".

10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal".

11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne".

12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale".

13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...".

14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra".

15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty".

Literatura:

W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego".

Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza):

1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego".

2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny".

3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty)

4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło

kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie".

5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód".

6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych".

7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy".

8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!".

9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie".

10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal".

11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne".

12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale".

13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...".

14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra".

15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty".

Wymagania wstępne:

Na zajęciach dwie nieobecności są usprawiedliwione.

Pracujemy w systemie referatowym.

Udział w dyskusji ma wpływ na ocenę końcową.

Zaliczenie ustne.

Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2023/24" (zakończony)

Okres: 2023-10-01 - 2024-01-31
Wybrany podział planu:
Przejdź do planu
Typ zajęć:
Konwersatorium, 30 godzin więcej informacji
Koordynatorzy: Dorota Dąbrowska, Jacek Kopciński, Joanna Zajkowska, Magdalena Złocka-Dąbrowska
Prowadzący grup: Jacek Kopciński
Lista studentów: (nie masz dostępu)
Zaliczenie: Przedmiot - Zaliczenie na ocenę
Konwersatorium - Zaliczenie na ocenę
E-Learning:

E-Learning (pełny kurs)
Typ przedmiotu:

obowiązkowy
Grupa przedmiotów ogólnouczenianych:

nie dotyczy
Skrócony opis:

Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego".
Pełny opis:

W kulturze europejskiej od stuleci funkcjonuje metafora "teatru świata" na określenie sytuacji człowieka na ziemi, jego relacji z Bogiem i ludźmi, sensu jego życia. Posługiwali się nią poeci i filozofowie, a także wielcy dramaturdzy z Williamem Szekspirem i Calderonem de la Barcą na czele. W XX wieku metaforę tę uznano za naczelną zasadę objaśniania rozmaitych faktów społecznych. Fakty te postrzegane są jako widowiska (performnsy) kulturowe, a więc działanie polegające na bezpośrednim wytwarzaniu znaczącego kulturowo komunikatu - odpowiednimi środkami i według przyjętych reguł - wobec obecnych i bezpośrednio reagujących odbiorców. Widowiska takie od najdawniejszych czasów kształtowały życie społeczne przede wszystkim jako różnego rodzaju rytuały (np. ofiarnicze) i świąteczne celebracje (np. procesje i pochody). Podobny charakter miały także rywalizacje sportowe i zabawy. Na ich tle teatr artystyczny w starożytnej Grecji czy w Rzymie był tylko jednym z wariantów perfomatywnej aktywności człowieka. Współcześnie za "widowisko kulturowe" uznaje się wszelkie interakcje społeczne oparte na współdziałaniu lub rywalizacji i spełniające rożne funkcje: religijne, poznawcze, polityczne, ludyczne i wiele innych. Przyjrzymy się im, zapoznając się z klasycznymi już tekstami antropologów, socjologów i kulturoznawców zebranymi (we fragmentach) w podręczniku Leszka Kolankiewicza "Antropologia kultury". Sięgniemy także po teksty uzupełniające ten podręcznik oraz zapisy cyfrowe wybranych widowisk społecznych, które poddamy analizie i interpretacji. Zapytamy, jakie role gramy i na jakich scenach występujemy w naszym codziennym życiu. Punktem wyjścia stanie się dla nas koncepcja Ervinga Goffmana zaprezentowana w pracy "Człowiek w teatrze życia codziennego".

Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza):

1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego".

2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny".

3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty)

4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło

kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie".

5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód".

6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych".

7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy".

8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!".

9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie".

10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal".

11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne".

12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale".

13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...".

14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra".

15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty".

Literatura:

Zajmiemy się następującymi zagadnieniami (jeśli nie podano inaczej, wszystkie teksty pochodzą z podręcznika "Antropologia widowisk" pod red. Leszka Kolankiewicza):

1. INTERAKCJE SPOŁECZNE: Goffman, "Człowiek w teatrze życia codziennego".

2. RYTUALIZACJA: Arnold van Gennep, "Obrzędy przejścia"; Victor Turner, "Proces rytualny".

3. LITURGIA JAKO WIDOWISKO: Tadeusz Kornaś, "Aniołom i światu widowisko", Kraków 2009 (fragmenty)

4. ZABAWA: Johan Huizinga, "Homo ludens. Zabawa jako źródło

kultury; Roger Caillois, "Gry i ludzie".

5. CEREMONIAŁ: Jean Duvignaud, Ceremonia społeczna i ceremonia teatralna; Piotr Osęka, "Pochód".

6. WOJNA i SPORT: Roger Caillois, Wojna i sacrum; John MacAloon, "Igrzyska olimpijskie a teoria widowisk w społeczeństwach współczesnych".

7. OFIARA: Claude Levi-Strauss, Czarownik i jego magia; Rene Girard, "Kryzys ofiarniczy".

8. KARNAWAŁ: Michaił M. Bachtin, "Ludowe formy świąt karnawałowych"; Karl Braun, "Karnawał? Karnawalizacja!".

9. AKCJA: Victor Turner, Teatr codzienności, codzienność w teatrze; Maria Janion, "Lot, latanie, kucanie, leżenie".

10. GEST, TANIEC: Helmuth Plessner, "Śmiech i płacz"; Jurij M. Łotman, "Bal".

11. STYGMATYZACJA CIAŁA: Claude Levi-Strauss, Malowanie ciała; Bruno Bettelheim, "Rany symboliczne".

12. LALKA: Andrzej Falkiewicz, "Człowiek teatralny"; Henryk Jurkowski, "Lalki w rytuale".

13. MASKA: Karl Kerenyi, "Człowiek i maska"; Jean-Thierry Maertens, "Maska i lustro...".

14. SOBOWTÓR - POSTAĆ: Paweł Deybel, "Studium lustra".

15. METAMORFOZY PODMIOTU: Georg Herbert Mead, "Osobowość"; Martin Buber, "Ja i Ty".

Wymagania wstępne:

Na zajęciach dwie nieobecności są usprawiedliwione.

Pracujemy w systemie referatowym.

Udział w dyskusji ma wpływ na ocenę końcową.

Zaliczenie ustne.
Opisy przedmiotów w USOS i USOSweb są chronione prawem autorskim.
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
ul. Dewajtis 5,
01-815 Warszawa tel: +48 22 561 88 00 https://uksw.edu.pl kontakt deklaracja dostępności mapa serwisu USOSweb 7.0.4.0-1 (2024-05-13)